Na een relatiebreuk sloeg Wendy flink aan het shoppen. Een paar onschuldige online aankopen mondden uit in een koopverslaving. Wat leerde ze ervan en hoe kwam ze er weer vanaf?
Ik kwam thuis en er lag een brief op de deurmat, waarvan ik de envelop al eerder had gezien. Ondanks dat ik hun telefoontjes negeerde, wist de creditcardmaatschappij me toch te vinden. In de brief stond dat mijn limiet van € 3.000 was bereikt en daarom werd mijn kaart geblokkeerd. Het duizelde voor mijn ogen, want de openstaande rekeningen die ik nog had, kon ik dus ook niet meer met mijn creditcard betalen. Het voelde alsof het kaartenhuis in elkaar zakte en ik wist: nu ben ik te ver gegaan.
Shoppen voor een beter gevoel
Het obsessief kopen begon voor mij in 2015, nadat mijn vorige relatie stukliep. Van mijn ex mocht ik niets kopen voor mezelf. Als ik dat wel deed, hield ik volgens hem ‘geen rekening met zijn gevoelens’. Na 4,5 jaar gingen we uit elkaar en ik belandde in een diep dal. Dat heeft zeker een paar maanden geduurd, maar ik was vastbesloten om er daarna weer beter uit te komen.
Het betekende nu wel dat ik weer een leuk jurkje of een paar schoenen mocht kopen. Dat was ook wel nodig, want ik had jarenlang niets nieuws gekocht. Dus ik kocht een paar shirtjes in de online shop van H&M. Het kijken en afrekenen van de items voelde al heel fijn, maar het pakketje aan huis krijgen gaf me helemaal een kick. Dit smaakte naar meer.
Van kwaad tot erger
Ik bestelde ook nieuwe broeken, jurken, schoenen en tassen. Nadat ik mezelf een metamorfose had gegund, was mijn huis aan de beurt. Ik woonde hier kort geleden nog met mijn ex en ik wilde de herinneringen wissen. Ineens waren de winkels als Action en Xenos niet meer veilig voor mijn koopgrage handjes.
Ik kon al snel niet anders dan de spullen op afbetaling kopen. Mijn rekening was namelijk leeg. Ik belandde in een spiraal van salaris ontvangen, afbetalen, spullen kopen en weer een tijd lang blut zijn. Soms had ik geen geld meer voor boodschappen en dan klopte ik met smoesjes aan bij mijn ouders.
De omslag
Na het ontvangen van die brief van de creditcardmaatschappij, besloot ik het gesprek met mijn moeder aan te gaan. We hebben een goede band en ik wilde opbiechten waarom ik steeds geld nodig had. Het was een lastig gesprek, maar het was ook hét begin van de weg naar verbetering. Ik besloot in therapie te gaan en merkte tijdens de sessies dat het kopen van spullen een manier was om weer een nieuwe identiteit te vinden. Het was niet alleen het overbodig kopen waarvoor ik hulp nodig had. De leegte die ik voelde na de relatiebreuk, wilde ik op een gezonde manier verwerken. Ik moest eerst erkennen dat ik een probleem had. De therapeut raadde me aan om mijn tijd met een nieuwe hobby in te vullen. Ik besloot meer te sporten en buiten lekker te wandelen. Verder besloot ik te bellen met vriendinnen als ik een koopaanval voelde opkomen. Of ik keek YouTube video’s van geldgoeroes die aanraden om veel te sparen. Dit stimuleerde me om geld in mijn zak te houden.
Ook leerde ik in therapie dat ik selectief mocht zijn in de mensen waar ik mee omga. Met de juiste mensen om je heen, maakt het niet uit of ik mijn oude of nieuwe kleding draag. In de weekenden ging ik bijverdienen in de horeca. Terrasjes lopen, tafels bedienen. Zo kon ik mijn openstaande rekeningen en creditcardschuld sneller aflossen. Het gaat heus niet perfect. Ik koop nog wel eens te veel kleding. Meer dan gepland. De impulsaankopen in de stad en online vind ik nog altijd verleidelijk. Maar voordat ik iets koop, vraag ik mezelf nu wel af wat ik er nog aan heb over één, drie of vijf jaar. Is de kans groot dat het item binnen de kortste keren ergens achterin een lade ligt? Dan leg ik het terug en loop ik snel de winkel uit. Helemaal trots.
