Marieke (36) was in 2021 FIRE. Voor het geld hoefde ze niet meer te werken. Maar al snel nadat ze haar ontslag had ingediend, overviel haar een gevoel van leegte, onrust en eenzaamheid.
“Van kinds af aan zat het met mijn money mindset wel goed. Je geld goed bij elkaar houden, handig inleggen en bewust met geld omgaan zijn dingen die ik in mijn opvoeding heel erg heb meegekregen. Het begon allemaal met een ETF van Robeco, die m’n vader ooit voor – ik geloof – € 100 voor me kocht. Als puber stopte ik ongeveer de helft van mijn salaris uit bijbaantjes in dat fund. Een redelijk kleine investering. Maar uiteindelijk had ik goud in handen toen ik met tachtig procent van de winst tijdens de huizendip in 2006 met mijn man een huis kocht – enkel op mijn salaris. Van de € 350.000 tikten we al ruim een ton zo af. En dan hield ik ook nog zo’n € 25.000 over als ‘reserve’.
Mijn man Gijs (38) en ik hadden altijd het doel om de vaste lasten zo laag mogelijk te houden. Niet per se om minder of niet meer te hoeven werken. De afgelopen 16 jaar hebben we stoïcijns afgelost. Niet eens extra, en tegen een rentepercentage van 2,1 procent. De resthypotheek is ongeveer een ton. Met spaargeld zou ik dat vandaag kunnen afbetalen. De waarde van ons huis wordt intussen geschat op € 640.000.”
15 jaar eerder FIRE dan gepland
“Volgens mijn berekeningen (geloof me, ik heb ze heel neurotisch eindeloos opnieuw gedaan) zou ik met ons huis, maandelijks € 1500 inkomen uit de verhuur van een appartement van mijn ouders en mijn bruto jaarsalaris van € 32.000 rond mijn 50ste FIRE (Financial Independence Retire Early) zijn – zonder de inkomsten van mijn man. En nu, door de enorm gestegen waarde van ons huis, was ik dat ineens 15 jaar eerder.
Het besef dat ik op mijn 35ste al FIRE was, landde vorig jaar na de geboorte van ons zoontje Loek. Ik hoefde niet meer aan het werk, kon fulltime moeder zijn. Ik verlengde mijn verlof en gunde mezelf een periode van rust. Vooral om na te denken wat ik verder in mijn leven wilde. De jaren voorafgaand aan de zwangerschap waren heftig en stonden grotendeels in het teken van miskramen en fertiliteitsbehandelingen. Ik bleef maar werken, nóg harder werken en nóg meer sparen voor trajecten in het buitenland. Nu was het tijd voor mij en tijd voor ons als gezin. Tijd om mijn gebroken moederhart van de afgelopen jaren te helen door te genieten van mijn zoon.”
Steeds eenzamer
“Maar eenmaal alleen thuis, met mijn kersverse zoontje in mijn armen, bekroop me een angstig gevoel. Ik werd stiller, vermoeider en voelde me eenzaam – met alleen maar werkenden om me heen. Was het te vroeg om financieel onafhankelijk te zijn? Dit was toch wat ik wilde? Of was het streven naar mijn droom die ‘elke dag vakantie’ heette leuker dan op die vakantie zijn? Ik kon de vinger er niet precies opleggen.
Ik vond het erg ingewikkeld dat ik geen noodzaak meer had om aan het werk te gaan. Mijn stip op de horizon was weg. Waar waren mijn energie en idealen gebleven? En waarom voelde ik me zo schuldig om dit toe te geven? Ik was boos op mezelf. Hoe kon ik zo’n knoop in m’n maag hebben van zo’n luxeprobleem? Er zijn immers zoveel moeders die geen keuze hebben en moeten werken…”
Hulp gezocht
“Uiteindelijk heb ik hulp gezocht bij een psychotherapeut. Ik wist niet meer hoe ik verder moest. Ik zat zó vast, dat het me niet meer lukte om zelf uit dat dal te klimmen. Samen met mijn therapeut kwam ik erachter dat het moederschap en de rust wel degelijk goed bij me pasten. Zeker na die jaren van enorme stress. We ontdekten dat mijn lege gevoel vooral kwam doordat ik actief wilde mee blijven doen aan de maatschappij.
Ik ben toen vrijwilligerswerk gaan doen. Als ik het zelf allemaal niet meer weet, kan ik in elk geval iets goeds doen voor een ander. En stukje bij beetje werd het lichter. Ik zag langzaam weer in hoeveel opties er eigenlijk zijn. Ik besloot mezelf een ander label op te plakken dan ‘FIRE’ en deze periode een ‘tussenpensioen’ te noemen. FIRO, dus: financially independent, retire often. Wat een opluchting. Over een jaar zou ik ‘gewoon’ weer aan het werk kunnen als ik daar zin in heb.
Wat ik in elk geval heb geleerd het afgelopen jaar? FIRE zijn klinkt hartstikke leuk, maar het is ontzettend belangrijk om na te denken wat je met je tijd wilt doen als je daadwerkelijk FIRE bent. Laat die dromen uitkomen. Blijf niet alleen maar thuis op de bank zitten. Daar werd ik in ieder geval heel ongelukkig van.”
