Carolien (32) zoekt samen met haar gezin een koopwoning. Maar hun studieschuld én de hoge prijzen gooien roet in het eten. Dus wonen ze nu scheef in een sociale huurwoning.
Hoe lang zijn jullie al op zoek naar een koopwoning?
“Zo’n 4,5 jaar geleden hadden we voor het eerst een gesprek met een hypotheekadviseur. Hij zei: ‘Joh, ga gewoon eens kijken naar woningen en doe een bod, kijk wat er gebeurt.’ Ik dacht: leuk, gaan we doen! Haha, inmiddels ben ik niet meer zo enthousiast.”
Hoe ging dat dan?
“Eerst zochten we alleen in Utrecht, maar we keken al snel ook in de plaatsjes eromheen. Toch lukte het niet om een geschikte woning te vinden. We willen namelijk niet te hoge maandlasten, omdat we dan niet meer maandelijks een bedrag aan goede doelen kunnen geven. Dat vinden we heel belangrijk.”
Waarom is dat zó belangrijk voor jullie dat het zelfs het kopen van een huis tegen mag houden?
“Je kunt zeggen: wat zielig dat wij geen huis kunnen kopen. Maar als ik denk aan de mensen in Turkije, Syrië of Oekraïne kan ik alleen maar denken: wat hebben we het belachelijk goed. Je kansen in het leven zijn zo afhankelijk van waar je geboren bent. Ik vind dat je een verantwoordelijkheid hebt naar je medemens, zeker als rijke westerling. Mijn man en ik zijn allebei christen en in de bijbel staat een soort richtlijn, om te proberen 10 procent van je inkomen aan goede doelen te geven. We geven elke maand gemiddeld € 560. Het geeft echt vreugde en voldoening om dat te kunnen doen.”
Mooi! Hebben jullie eigenlijk ooit een bod uitgebracht op een huis?
“Nee, we hebben wel wat huizen gekeken maar uiteindelijk was de vraagprijs toch altijd te hoog. Zeker als anderen ook nog overboden. Dus kwam het nooit tot een bod.”
Hoe kan het dat de huizen boven jullie budget zijn? Ligt dat alleen aan de markt?
“Nou, we hadden ook allebei een studieschuld. Inmiddels heb ik mijn schuld van € 12.000 afbetaald, maar mijn man heeft nog een lening van € 36.600 bij DUO. Hierdoor kunnen we flink minder hypotheek krijgen.”
Veel mensen verzwijgen die schuld: ooit aan gedacht? Dit is trouwens geen tip, hoor.
“Haha, tuurlijk. We hebben gevraagd aan de adviseur hoe het zat met het verzwijgen van de studieschuld, maar hij raadde ons dat af. Daar kun je mee in de problemen komen. En daar heb ik echt geen zin in. We hebben uiteindelijk een spaarrekening geopend waarop we hard sparen om die lening af te lossen. Dan kunnen we straks alles in één keer afbetalen. Het werkt voor mij motiverend om het bedrag op een spaarrekening te zien oplopen. En op deze manier krijgen we nog een klein beetje rente.”
Hoeveel zouden jullie dan kunnen lenen?
“Als we de studieschuld hebben afbetaald, kunnen we rond de 4 ton lenen. In mijn oren klinkt dat als superveel geld, maar toch zijn er nauwelijks huizen in die categorie, bij ons in de buurt. We hebben drie kinderen en willen dus graag een huis met vier slaapkamers en een tuin. Ik zoek op Funda tot 4,5 ton. Eigenlijk al meer dan we kunnen betalen.”
Hoe wonen jullie nu?
“In een sociale huurwoning. Daar zijn we tijdens onze studie komen wonen. We voldeden toen aan de eisen om in dit huis te mogen komen wonen. Inmiddels verdienen we eigenlijk te veel.”
Voel je je daar rot over?
“Ik heb me er lange tijd heel schuldig over gevoeld dat we scheef wonen. We zouden toch plaats moeten maken voor mensen die het echt nodig hebben? Maar ja, dat lukt dus niet. Daarom zie ik het voor nu maar als een zegen.”
Hoeveel huur betalen jullie?
“Nu is onze kale huur € 750 per maand. We verdienen allebei prima, waardoor we maandelijks goed kunnen sparen. Al voelt dat natuurlijk wel dubbel.”
Dat snap ik. Hoe zie je de toekomst nu voor jouw gezin?
“Uiteindelijk gaat het lukken om een koopwoning te vinden. De prijzen dalen al en straks zijn onze studieschulden afgelost. Het zou goed zijn om uit dit huis weg te gaan en door te gaan naar een koophuis. Voor de mensen die hier dan kunnen komen wonen en voor onszelf. We zijn eraan toe. Nog even geduld. Ik ben hoopvol over de toekomst.”
