Bijna zes jaar geleden bleek Willemijn (36) zwanger van maar liefst drie baby’s. Driedubbel geluk, maar ook drie keer zoveel kosten. En dat terwijl Willemijn nét een paar maanden zzp’er was.
“Van onze oudste zoon Bjorn (11) was ik vrijwel direct zwanger. We wilden graag een tweede, maar dat was na ruim een jaar nog niet gelukt. Uiteindelijk zijn we in een medisch traject terechtgekomen. Toen ik op skivakantie was, bleef ik maar spugen. Ik voelde aan alles dat ik zwanger was. Niet veel later deed ik een zwangerschapstest en inderdaad: goed nieuws. Een paar weken later kwamen we er in het ziekenhuis achter dat het niet ‘maar’ één baby was.”
Dat moment kun je je vast nog goed herinneren.
“Nou, die afspraak zal ik inderdaad nooit vergeten. Naast de gynaecoloog was er een verpleegkundige in opleiding bij de afspraak aanwezig. Ik vind dat iedereen de kans moet krijgen om z’n vak goed te leren. Dus toen ze vroegen of zij de echo mocht doen, vond ik dat geen probleem. Al vrij snel nadat ze de echokop op m’n buik had gezet, nam de gynaecoloog het over. ‘Gaat u maar even zitten’, zei ze snel tegen m’n man. Dan schiet meteen door je hoofd dat het misschien niet goed is. Dat bleek gelukkig niet het geval. ‘Hier zit baby één. Dit is baby twee. En hier zit er nog één!’, zei ze blij. Ik heb m’n man nog nooit zo wit en stil gezien.”
En wat ging er door jou heen?
“Ik dacht vooral: hóe gaan we dit allemaal doen? In alle opzichten. Kunnen we de hypotheek straks nog wel betalen? Moeten we een nieuwe auto? En álles aan spullen en kleertjes keer drie. Help. Mijn man heeft een eigen bedrijf. En ikzelf was net een half jaar geleden als zelfstandig babycoach gestart. Daardoor had ik geen recht op een ZEZ-uitkering (Zelfstandige en Zwanger-uitkering, red.), dat is een uitkering voor zwangere vrouwen die voor zichzelf werken. Als je die wilt krijgen, moet je in het kalenderjaar voorafgaand aan je verlof namelijk minimaal 1225 uur hebben gewerkt in je onderneming. Die uitkering is geen vetpot – namelijk het bruto wettelijk minimumloon – maar het is in elk geval iets. Maar goed, dat kreeg ik dus niet.”
Heb je langer doorgewerkt, om een buffer op te bouwen?
“Nee, integendeel. Helaas moest ik een paar weken na de eerste echo stoppen met werken. Na 13 weken ben ik al met verlof gegaan. Het werken en de zwangerschap waren niet meer te combineren. Ik was snel moe, had last van m’n bekken en we hadden natuurlijk al een kleuter thuis rondlopen. Het ziekenhuis drukte me op het hart om zo rustig mogelijk te doen. Bij een drieling is de kans op een vroeggeboorte groot, en de artsen hoopten dat ze zo lang mogelijk konden blijven zitten. Rust was daarvoor het beste medicijn.”
Hoe hebben jullie dat financieel aangepakt toen jullie eenmaal wisten dat er drie baby’s op komst waren?
“Ik heb me best wel zorgen gemaakt over het geld. Achteraf gezien onnodig. Het bedrijf van mijn man liep zo lekker dat we het op zijn salaris hebben gered. Dat is dan ook weer het voordeel van eigen baas zijn, natuurlijk – dat je zelf je salaris kunt bepalen als de zaken goed gaan.
Moesten jullie kosten maken voor de komst van de baby’s?
“We moesten wel een paar grote uitgaven doen. Een nieuwe auto, bijvoorbeeld. Vier kinderen passen niet op de achterbank – en zo’n grote kinderwagen niet in de achterbak – dus we hebben een busje gekocht. Iemand tipte me aan het begin van m’n zwangerschap een Facebookgroep voor drielingmoeders te checken. Daar ben ik meteen lid van geworden. Via die groep hebben we bijvoorbeeld een drieling-kinderwagen over kunnen nemen voor een klein prijsje. En verder hebben we een aantal dingen via Marktplaats gekocht en opgeknapt.”
En wat kostte de drieling in de eerste maanden aan luiers, voeding en kleding bijvoorbeeld?
“Het precieze bedrag per dag of week heb ik nooit berekend. Ik weet zeker dat ik daar heel verdrietig van was geworden, haha. In de eerste maanden ging er een pak luiers per dag doorheen. Reken maar uit. Maar we hadden in die tijd ook een financieel ‘mazzeltje’. Ik heb de drieling drie weken borstvoeding gegeven. Daarna bleken Pip, Fos en Riv alle drie allergisch voor koemelk. Daardoor kregen we alle alternatieve flesvoeding van de verzekering vergoed. Dat scheelde financieel enorm.”
Heb je je eigen bedrijf inmiddels weer op kunnen pakken?
“Inmiddels wel. Mijn coachingspraktijk heeft ruim twee jaar on hold gestaan. Ik vond het zonde van ons geld om de kinderen naar het kinderdagverblijf te brengen. De eerste twee jaar wilde ik er volledig voor ze zijn. Zodra de drieling naar de VVE (Vroege Voorschoolse Educatie red.) ging, heb ik mijn werkzaamheden weer opgepakt. Het ging financieel wel zonder mijn inkomsten, maar m’n handen jeukten om weer aan de slag te gaan. En het is ook lekker om weer wat meer inkomsten te hebben. Want ook nu nog gaat alles voor de kinderen keer drie, ook qua kosten. Reken dan maar eens uit wat een weekje wintersport kost, haha.”
