Janneke (30) kreeg zeven jaar geleden acute leukemie. Geld uitgeven aan leuke dingen? Daar zijn ze sinds Janneke ziek is een stuk makkelijker in geworden. “Vorig jaar zijn we vier keer op vakantie geweest.”

“In 2015 kwakkelde ik al een tijdje met m’n gezondheid. Een paar eerdere bezoeken aan de huisarts hadden niks opgeleverd. Gelukkig zag mijn arts deze keer dat er iets niet klopte. Bloedonderzoek wees al snel uit dat het foute boel was. Diezelfde dag nog kreeg ik de diagnose ‘acute leukemie’. Anderhalf jaar lang was het ziekenhuis mijn tweede thuis. Achteraf zag ik pas in hoeveel mazzel ik heb gehad.”

Hoe bedoel je precies?
“Niet alleen wat betreft hoe goed het nu met me gaat. De ziekte is niet weg, maar het gaat goed met me. Ik bedoel met mazzel ook financieel gezien. Ik had een goede baan en Erik, mijn man, om op terug te vallen. We waren net anderhalf jaar getrouwd ten tijde van mijn diagnose, hadden een koophuis en twee auto’s. Ik was best losbandig met geld en leefde in het ‘nu’. Erik daarentegen was een echte spaarder.”

Was je daar, toen je ziek bleek, uiteindelijk niet heel blij mee? 
“Zeker. Je levert financieel toch flink in als je zo lang ziek bent. Ik werkte fulltime en maakte graag gebruik van de onregelmatigheidstoeslagen door in de avonduren en weekenden te werken. Die extra’s vielen meteen weg zodra ik in de ziektewet terecht kwam. Het basissalaris dat ik overhield, was prima. Maar het tweede jaar blijft ook daar nog maar zeventig procent van over. Dan is het geen overbodige luxe om een partner aan je zijde te hebben die ook een inkomen heeft. En heel fijn dat je al een koophuis hebt. Want met zo’n medische geschiedenis kom je er anders nog maar moeilijk tussen.” 

Is het leven als je ziek bent duur?
“Goedkoop is het in elk geval niet. Denk aan de talloze ritjes naar het ziekenhuis en parkeerkosten: dat tikt al flink aan. Daar kun je de gekste dingen nog bij optellen. Van een kookthermometer (want als leukemiepatiënt mag je alleen goed doorbakken vlees eten) tot ontsmettingsspullen. Maar bijvoorbeeld ook een nieuwe garderobe. Je ligt toch ineens het merendeel van de dag in bed. Dat doe je liever in een comfortabel joggingpak dan in je spijkerbroek. Ik had m’n eigen risico net het jaar voor ik ziek werd omhoog gegooid. Die € 885 doet dan ook wel even pijn. Maar dat is niets als je ziet wat de totale kosten van mijn hele traject waren.”

Wat was de totale rekening van het ziekenhuis?
“Inclusief mijn stamceltransplantatie was die – schrik niet – € 380.000. Dan prijs je jezelf wel echt gelukkig dat je in Nederland leeft en de zorg zo goed geregeld is. M’n eigen risico staat sindsdien weer op € 385, overigens.”  

Heeft je ziekte je kijk op geld veranderd?
“Absoluut. Ik was echt een spender, maar kwam er al snel achter dat een buffer in zo’n situatie wel heel fijn is. Je denkt ‘ik ben jong en kerngezond, wat kan mij nou overkomen?’ Maar het gebeurt. Als ik alleen was geweest, weet ik niet hoe ik er nu bij had gezeten. De leukemie heeft me doen inzien dat ik toch wat te nonchalant was als het op sparen aankwam. Inmiddels staat er dan ook meer op m’n spaarrekening dan ooit tevoren. De kans is aanwezig dat er ooit een (andere) vorm van kanker terugkomt. Met die gedachte wil ik alles in elk geval goed geregeld hebben. Voor Erik en m’n dochters.” 

En je man, is hij nog altijd zo’n superspaarder?
“Het grappige is dat mijn ziekte bij hem voor precies het tegenovergestelde effect heeft gezorgd. Hij was juist altijd enorm bewust met geld bezig. En ineens kwam het besef dat we maar één keer leven.”

Doen jullie nu wel eens ‘gekke’ dingen waar jullie voorheen nooit geld aan uit zouden geven?
“Eens per jaar eten we bij een sterrenrestaurant, om het leven te vieren. Vorig jaar zijn we vier keer op vakantie geweest en heb ik een elektrische fiets gekocht. Door de leukemie lukt ‘gewoon’ fietsen niet meer; dan leg ik met liefde een paar duizend euro neer voor zo’n aankoop. En hetzelfde geldt voor kleding. Voorheen vond ik items bij budgetketens in de sale nog te duur. Nu kan ik onwijs blij worden van een mooie jurk waar een prijskaartje van € 100 aan hangt. We hebben een goede buffer voor noodgevallen en houden genoeg over. Waarom zouden we het niet doen? Al vind ik het tegelijkertijd ook nog altijd heerlijk om op de boodschappen te beknibbelen, hoor. We hebben wat dat betreft samen een perfecte balans gevonden in sparen en geld uitgeven aan dingen waar we gelukkig van worden.”