Renée investeerde een paar jaar geleden wat geld in crypto. Dat ging zo goed dat ze hebberig werd en overwoog grotere bedragen te investeren. Ze deed het uiteindelijk niet en dat was maar goed ook. De FOMO zou haar veel geld hebben gekost.
Ik weet nog het moment waarop mijn FOMO (fear of missing out) en mijn hebberigheid op zijn hoogtepunt waren. Dat was toen ik van iemand hoorde dat de € 3.000 die hij investeerde in crypto, was uitgegroeid tot € 300.000. Drie ton! Een immens en levensveranderend bedrag. Ik heb hem daarna niet meer gesproken en weet niet of hij zijn winst heeft gepakt, of dat hij het allemaal weer verloor toen de koersen hard daalden.
Kriebel in mijn buik
Ik kreeg een soort kriebel in mijn buik en dacht: dit wil ik ook. Er doet zich nu een kans voor die ik moet pakken. Hoe anders zou de wereld eruitzien wanneer er opeens € 300.000 op mijn spaarrekening zou staan? Ik zou de studie voor onze kinderen kunnen betalen, ons huis kunnen verbouwen en nog heel wat paren schoenen kunnen kopen. Mijn man en ik hebben er een serieus gesprek over gehad: gaan we instappen of niet?
Duikval
Uiteindelijk won het nuchtere stemmetje in mijn hoofd. Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, is dat het waarschijnlijk ook. Niet dat er geen kans was dat mijn geld ook zo hard gegroeid zou zijn. Maar er was ook de kans dat dat niet zou gebeuren. Dat ik al te laat was en de lijn omhoog had gemist.
Achteraf blijkt inderdaad dat het niet het goede moment was om meer geld in crypto te investeren, dus ik ben blij dat ik het niet gedaan heb. Een paar weken na dat gesprek met die man, zette de koers van de kleine munt waarin hij had geïnvesteerd, een duikval in. De waarde verdampte als sneeuw voor de zon. En toen ik ’s avonds zorgeloos in bed stapte, was ik blij dat ik langs de zijlijn stond en niet meespeelde.
Afromen
We investeerden daarvoor dus wel voorzichtig wat in crypto. Tijdens de goede jaren van crypto hanteerden we een voorzichtig beleid. We roomden steeds wat af van de winst en hevelden die over naar onze spaarrekening. Zo hebben we gedurende de jaren echt wel een paar duizend euro winst gemaakt. Die daarna veilig bij de bank stond.
Toen de koersen daalden, verloren we dus wel geld, maar niet meer dan de winst die we al opgenomen hadden. Daardoor was het oké. Ik geloof niet per se in crypto als het nieuwe betaalverkeer en liet mijn geld dus niet staan. Het was een leuke investering. Het was gewoon een wereld die ik wilde leren begrijpen. Niet meer dan dat.
Hebberig van crypto
Wat ik tijdens die paar jaar dat ik (een beetje) in crypto zat heb geleerd, is dat ook ik bevangen kan worden door hebberigheid. Als mijn man niet terughoudend was geweest, hadden we er meer van ons spaargeld ingestopt. Terwijl ik de risico’s ook heel goed begreep en kende!
Achteraf schrok ik van hoe hebberig ik werd van de grote winsten die we in bepaalde periodes maakten. En van de verhalen van anderen. Ik snap nu hoe mensen een groot risico durven te nemen voor meer geld.
Ook heb ik gezien dat dat niet per se – uiteindelijk – goed was afgelopen. En dat, zelfs als dat wel het geval was, ik er veel zorgen over had gehad en slecht van had geslapen. Laat dat maar aan de waaghalzen over.
