Soms komt inspiratie uit onverwachte hoek. Zoals bij mij, afgelopen week. Toen cabaretier Harrie Jekkers me opeens op een nieuwe manier naar mijn eigen leven deed kijken.
Mijn man zat een aflevering te kijken van Volle Zalen. Een oud programma, waarin in deze aflevering Harrie Jekkers (je kent hem wel, van Klein Orkest en die Haagse tongval) liet zien waar hij de laatste 14 jaar verscholen had gezeten. Hij had met zijn cabaret zoveel geld verdiend, dat hij het meenam naar Ibiza en er daar een bescheiden villa met zwembad van liet bouwen. Wat deed hij daar? Een beetje de tuin bijhouden, lezen, muziek maken. En verder, zoals hij een personage in zijn show eens liet antwoorden: ‘Zo weinig mogelijk.’
Lees ook: Doorbreek het patroon van meer, beter en groter
Hij was de gekte van zijn vak, de druk van de volgende show en het altijd maar meer-meer-meer een beetje zat. Of eigenlijk goed zat. Dus deed hij wat niemand anders deed. Hij vertrok naar Spanje. Klaar carrière. Hij ging met zijn vriendin, die relatie strandde al snel en toen bleef hij, na wat aanmoediging van zijn broer (‘Probeer het gewoon eens een jaartje’) op het Spaanse eiland wonen. Alleen.
Ik zag het hem vertellen en dacht eerst: ik zou gek worden. Maar toen zag ik hem daar met zijn hakbijltje wat hout hakken voor de kachel. Een klein zwart katje drentelde wat om hem heen, met goede hoop op een aai over zijn koppie. Die hij ook kreeg, natuurlijk. Want Jekkers had alle tijd. Hij had daar wat hij nodig had. Meer dan dat had hij niet nodig. Ik zag dat hij er gelukkig mee was. Wat ik ook zag in zijn ogen was het genoeg-gevoel. Daar ben ik wel eens jaloers op. Natuurlijk: ik ben halverwege de 30, hij dik in de 60, maar toch. Dat je ooit op dat punt komt dat er niet meer, beter en groter meer hoeft. Dat wat je hebt genoeg is. Dat vond ik zo mooi om te zien.
Nu vertelde hij dit verhaal omdat hij terugkeerde in de theaters. Hij had zijn plezier erin weer hervonden. En nee, zijn geld was niet op, zoals hem door flink wat cynische Nederlanders al gevraagd was. Hij was uitgerust. Hij had weer zin. Dus deed hij weer een showtje. Gewoon omdat het kon. En de zalen zaten gewoon weer ouderwets vol. Hoe stoer is dat? Na dat interview keken mijn man en ik op Youtube wat shows van hem terug. Tranen over ons wangen. Nog zo herkenbaar, al was het bijna ouder dan wij zelf zijn. Er kwam een stuk voorbij over tweeverdieners. Een man en vrouw werkten allebei, vaak fulltime. Jekkers vertelt er geweldig over. Mooi om die tweeverdieners, die nu eigenlijk de standaard zijn, eens door zijn ogen te zien. Die zijn zo druk, dat als je belt om af te spreken, ze over vier maanden wel een gaatje hebben, zegt Jekkers. ‘Jammer,’ antwoordt hij dan. ‘Dan heb ik net een begrafenis.’ Ja, dat vind ik ontzettend grappig én herkenbaar.
