Kim (29) heeft met bijna 13.000 volgers een leuk bereik op Instagram. Naast haar werk verdient ze in goede maanden meer dan € 1500 met haar ‘uit de hand gelopen hobby’ als micro-influencer. 

“Een jaar of negen geleden had ik al wel een Instagramaccount. Maar het enige dat ik daar deelde met m’n 150 volgers (allemaal vrienden of vage kennissen) waren plaatjes van wilde weekenden of city trips met vriendinnen. Biertje in de hand, feestje hier, food-foto daar. Dat ging jaren zo door.” 

Tot je besloot: ik word influencer?

“Nou, dat ging niet over één nacht ijs. Een paar jaar geleden had ik een behoorlijk saaie baan. Ik merkte dat ik uit verveling steeds vaker door m’n tijdlijn zat te scrollen. Toen is het idee langzaam ontstaan, denk ik. Ik zag het meer als een leuke, extra uitdaging naast m’n energieslurpende job. Tijdens m’n studie droomde ik stiekem wel eens van een leven als blogger. Zou het me nu lukken om een paar duizend volgers te krijgen? Om mensen te inspireren met mooie foto’s en bestemmingen? En zouden toffe merken dan met me willen samenwerken? Ik verdiepte me in m’n vrije uurtjes in het platform. Hoe werkten die hashtags nou eigenlijk? En hoe bouw je een loyale achterban op?”

En? Hoe ben je te werk gegaan?

“Ik besloot een poging te wagen om m’n account te laten groeien met reisfoto’s. De jaren daarvoor had ik behoorlijk veel trips gemaakt naar verre oorden. Van backpacken op Bali en door Brazilië tot een weekend Londen. Die foto’s heb ik toen allemaal van m’n computer gehaald. Filtertje erover, het maximale aantal reis-gerelateerde hashtags erbij en – hup – één voor één delen maar. Al gauw stroomden de likes en volgers binnen. Binnen een paar weken kreeg ik het ‘trucje’ een beetje door.

In die tijd was Instagram trouwens alleen nog een platform waar je foto’s kon delen. Alle extra functies zoals Instagram stories en Reels kwamen jaren later pas. Het was voor m’n gevoel dan ook niet heel ingewikkeld om de code en het algoritme te kraken. En ik had er ook echt plezier in. Binnen een half jaar had ik 7.000 volgers en de eerste kleine samenwerkingen te pakken. Een gevalletje ‘uit de hand gelopen hobby’ als micro-influencer.”

Waar moeten we dan precies aan denken bij zo’n samenwerking?

“In het begin waren het allemaal barterdeals. Ik kreeg producten toegestuurd van – pak ‘m beet – maximaal € 75. In ruil daarvoor deelde ik dan een post op mijn Instagram-tijdlijn van mezelf met dat product. Een luxe strandlaken bijvoorbeeld, of een rugzak. In elk geval items van merken die pasten bij mijn ‘reislustige leven’. Geweldig vond ik dat. Tot ik meerdere verzoeken per week kreeg en bijna een wandelend reclameblok werd. Bij elke nieuwe aanvraag voelde ik me zó vereerd, dat ik er bijna altijd wel op inging. Toen ik de 10.000 volgers passeerde, ben ik het anders aan gaan pakken.”

Ja, want nu verdien je elke maand best wat geld met je kanaal. Hoe is dat zo gegroeid?

“Ik kan me niet meer precies herinneren wanneer precies, maar langzaam kwam het besef dat het voor brands wel heel gemakkelijk (en vooral: goedkoop) reclame maken was op deze manier. Mijn posts – sinds corona trouwens niet alleen reisfoto’s meer – bereiken soms wel 30.000 mensen. Draag ik een gekregen jurkje op vakantie, krijg ik gerust 30 keer de vraag ‘waar heb je die vandaan’? Met gratis producten kan ik m’n hypotheek simpelweg niet betalen. En ik steek gewoon echt veel tijd in Instagram. Ik moest wel even een drempel over om als micro-influencer een geldbedrag bovenop het product te vragen. Maar veel merken snappen gelukkig hoe het werkt en willen wel betalen voor het werk dat je levert. Een advertentie in het lokale sufferdje is ook niet gratis. En mijn content levert in de meeste gevallen goede sales op.” 

Wat vang je dan nu zoal per post?

“Inmiddels heb ik bijna 13.000 volgers. Voor veel merken ben ik als micro-influencer met dat volgersaantal heel interessant. Ik heb een fijne following, maar vraag geen duizenden euro’s voor feedfoto’s en stories. Momenteel vraag ik tussen de € 350 en € 500 voor een post en set van drie stories. Soms ligt het bedrag ook aan het product dat er tegenover staat. Al moet ik zeggen dat ik af en toe nog best te paaien ben voor een gave barterdeal. Met accommodaties, bijvoorbeeld. Of een mooi item dat ik toch nodig heb, zoals schoenen of een jas.

Zo heb ik met een paar grote ketens vaste samenwerkingen. Dan mag ik eens per maand of kwartaal online shoppen voor € 300, in ruil voor content. Meer dan één samenwerking per week doe ik niet, hoor. Het moet een beetje uniek en authentiek blijven. En ik ben vrij selectief geworden. Ik wil wel echt een match voelen met het merk en product. Alleen dan is het een win-win voor beide partijen.”