Manon (44) werkt als beschermingsbewindvoerder. Ruim twintig jaar geleden stond ze zelf onder bewind. Door een foute man belandde ze in schulden. Maar ze kwam er sterker uit.
“Ik was zeventien toen ik het huis uit ging en op mezelf ging wonen. Ik was te jong voor studiefinanciering, maar moest wel de huur van mijn kamer en mijn zorgverzekering betalen. En ik moest natuurlijk eten. Ik werkte in die tijd in de horeca en kon mijn vaste lasten nét betalen. Het kleine beetje geld dat over was, maakte ik op in de kroeg. Sparen kon ik niet. Ik had het belang ervan ook niet van huis uit meegekregen.
Foute vent
Rond mijn twintigste kreeg ik een relatie met een man. Ik wist niet dat hij schulden had. Op een dag vroeg hij me of ik zijn auto op mijn naam wilde zetten. Welke reden hij daarvoor opgaf, weet ik niet meer, maar ik zette zonder nadenken mijn handtekening. Ik was smoorverliefd en vertrouwde hem volledig. Dat ik zelf niet eens een rijbewijs had, maakte niet uit. In die tijd kon dat gewoon.
Achteraf was het een domme zet, want doordat het kenteken van zijn auto op mijn naam stond, kreeg ik opeens zijn schuldeisers op mijn dak. Lang verhaal kort: er werd beslag gelegd op mijn inkomen en binnen de kortste keren had ik een huurachterstand van drie maanden en kon ik mijn zorgverzekering niet meer betalen. Omdat ik geen geld meer had, ging ik dingen op afbetaling kopen, zoals een slaapbankje. Zo kwamen er steeds meer schulden bij: het bekende domino-effect trad op.
Totale schulden
Mijn totale schuld liep op tot ongeveer 10.000 gulden. Misschien geen megaschuld, maar wel als je het echt niet terug kunt betalen. Ik had gewoon de ruimte niet. Pas toen de schuldeisers op mijn werk langskwamen vroeg ik om hulp. Ik kwam bij de Stadsbank terecht, die een regeling met de schuldeisers probeerde te treffen. Helaas wilde één schuldeiser niet meewerken. Daardoor belandde ik in een WSNP-traject. Die afkorting staat voor Wet schuldsanering natuurlijke personen. Dat betekent dat je drie jaar lang op een bestaansminimum leeft. Met het geld dat overblijft worden je schulden (deels) afgelost.
Rottig mens
In eerste instantie was ik opgelucht. Ik wist nu in ieder geval wat ik per maand kreeg, had een dak boven mijn hoofd en kon eten. Over mijn primaire basisbehoeften hoefde ik me geen zorgen meer te maken. Dat er geen deurwaarders meer aanbelden en ik geen post meer kreeg, gaf rust. Ik hoopte dat de bewindvoerder die ik kreeg toegewezen mij zou leren hoe ik met geld moest omgaan. Maar dat gebeurde helaas niet. Al begreep ik later dat dat ook helemaal niet tot haar taken behoorde. Het voelde alsof ze er alleen was voor de schuldeisers en geen empathie en begrip toonde voor mij. Terwijl ik daar als jong meisje juist veel behoefte aan had. Ik voelde me enorm minderwaardig.
Hoewel ik met weinig geld rond moest komen, heb ik in die periode niet echt iets gemist. Ik werkte zeven dagen per week. In de horeca en als schoonmaakster. Heel soms deed ik er zwart wat bij, zodat ik een keer iets leuks kon doen, zoals naar de bioscoop gaan.
Na schulden eindelijk een huis kopen
Na vier jaar schuldsanering kon ik met een schone lei verder. Ik moest helemaal zelf uitvogelen hoe ik het financieel vanaf nu moest doen. Qua kosten, qua inkomen, maar ook hoe je dat allemaal handig organiseert. Ik besloot de horeca achter me te laten en ging via het uitzendbureau 40 uur per week werken bij een architectenbureau. Een paar jaar later ging ik aan de slag als directiesecretaresse. Ik zag volwassen mensen die een totaal andere relatie met geld hadden dan ik ooit had. En die mensen kochten een huis. Dat wilde ik ook. Ik stapte naar een hypotheekadviseur en op mijn 29e kocht ik mijn eerste huis voor € 132.000. Zo trots had ik me nog nooit gevoeld.
Kans op LinkedIn
Ik ontwikkelde me verder. Ik deed een hbo-opleiding en werkte lange tijd als ambulant begeleider. Daar zag ik vooral veel jonge mensen met schulden. Dat raakte me. Toen ik op LinkedIn een vacature zag voor beschermingsbewindvoerder, solliciteerde ik. Wat een cadeau zou het zijn als ik – met mijn achtergrond – straks zelf mensen met financiële problemen kon helpen. En misschien op een fijnere en warmere manier dan de hulp die ik zelf had gekregen. Ik werd aangenomen en doe dit werk nu alweer een paar jaar. Ik probeer er echt voor mensen te zijn. Ik kan medeleven tonen en ze ook echt helpen om hun financiën op orde te krijgen. Kortom: de hulp bieden die ik zelf zo graag had gekregen destijds.
Lange blij of korte blij?
Met mij zelf gaat het financieel goed. Ik weet nu hoe geld werkt en hoe je er handig mee omgaat. Mijn vriend en ik hebben het goed, maar ik houd nog altijd netjes een huishoudboekje bij. Ik stel spaardoelen voor de lange termijn. Iedere drie maanden doe ik een budgetcontrole. Als er iets verandert of duurder wordt, dan ben ik er snel bij. Onze dochter leer ik de financiële lessen die ik zelf nooit heb gehad. Ze is tien jaar en krijgt zakgeld. Iedere keer als ze iets uit haar spaarpot haalt moet ze het opschrijven. En ik vertel haar hoe ze spaardoelen kan bereiken. Bij iedere aankoop vraagt ze zichzelf af of het voor de ‘lange blij’ of voor de ‘korte blij’ is.
Ik hoop dat praten over schulden uit de taboesfeer komt. Het is zo belangrijk om hulp te vragen als je krap bij kas zit. Als je eerlijk bent naar jezelf en hulp durft te vragen, kun je voorkomen dat je echt in de problemen komt.”
