Op haar negentiende verloor Lotte (38) plotseling haar moeder aan een herseninfarct. Zij en haar zusje erfden een mooie som geld, maar niemand vertelde haar hoe ze daar het beste mee kon omgaan. Dus ging de hele erfenis op aan leuke dingen.
Wat heftig als je zo jong je moeder verliest en dan ook nog van alles moet regelen.
“Het was inderdaad een verdrietige en intense periode. Ik woonde net op kamers, mijn zusje van zeventien woonde nog thuis. Vriendinnen van mijn moeder vingen ons op en hielpen ons met het regelen van de uitvaart en later met het leeghalen van het huis. Mijn ouders waren gescheiden en ik had destijds weinig contact met mijn vader. Eigenlijk weet ik niet veel meer van die periode, ik heb een soort gat in mijn geheugen van vier maanden.”
Had je moeder het financieel goed geregeld?
“Heel goed. Ze had alles opgeschreven, zelfs wie de executeur werd, dat was een vriend van haar. Ze had niet heel veel geld. De verkoop van het huis leverde ook niks op, omdat ze nog een hypotheek had. Maar ze had wel een overlijdensrisicoverzekering. Van die verzekering kregen mijn zusje en ik in totaal zo’n ton. Daar ging natuurlijk belasting vanaf en we moesten de begrafenis betalen. Ik denk dat we ieder zo’n € 40.000 overhielden.”
Dat is een klap geld.
“Nou, zeker op die leeftijd, wij waren 17 en 19. In die tijd had ik nauwelijks geld, omdat ik net aan een studie was begonnen en voor het eerst allerlei kosten had. Ineens had ik dus een erfenis. Tegelijkertijd stond mijn leven natuurlijk op z’n kop, want mijn moeder was er niet meer. Ik was aan het overleven. Dus dat geld deed er ook weer niet zoveel toe.”
Heb je erover nagedacht wat je met het geld zou kunnen doen?
“Met mijn zusje heb ik besproken of we niet iets moesten kopen samen, een huis. Maar ja, behalve die erfenis hadden we geen geld en geen baan. Op internet zag ik dat we misschien een schuur konden kopen. Verder dan dat dacht ik niet na. Er was niemand die het gesprek met ons erover aanging en ons de opties uitlegde. Wij vroegen ook niet om hulp.”
Waarom niet?
“Door het overlijden van mijn moeder leefden we heel erg in het ‘nu’. We realiseerden ons heel goed hoe fragiel het leven is. Dat je alles eruit moet halen wat erin zit. Ik dacht niet aan de toekomst, ik dacht vooral: je leeft maar één keer. Het kwam daarom niet bij me op om het geld voor lange termijn vast te zetten of te beleggen. En steeds als ik geld uitgaf, dacht ik: waarom zou ik het niet gewoon doen? Het leven is nu!”
Hebben jullie er dan niets bijzonders mee gedaan?
“Jawel, mijn zusje en ik maakten samen een reis door Afrika. Dat zouden we eigenlijk met mijn moeder hebben gedaan. Het was een groepsreis van een maand door Kenia, Tanzania, Zimbabwe en Zambia. En ik ben nog een halfjaar alleen gaan reizen. Verder ging het geld gewoon op in mijn studietijd, binnen vier jaar. Terwijl ik ook nog zestien uur per week werkte, maximaal leende én nog een erfenis van mijn opa kreeg van € 6.000.”
Waar is al dat geld dan aan opgegaan?
“Ik heb even zitten rekenen. Ik had een studieschuld van € 37.000. Dat betekent dat ik in mijn studententijd gemiddeld € 2.300 per maand uitgaf. Voor een student is dat veel. Ik leefde gewoon. Ging soms wel drie keer per week uit eten. Ook had ik een auto geërfd waar ik kosten aan had. Ik zei nooit ergens ‘nee’ tegen. Ook omdat ik dus dat ‘yolo’-gevoel had.”
Hoe sta je daar nu tegenover?
“Achteraf had ik het er nog over met een vriend van mijn moeder die ons destijds opving. Die deden heel luchtig, van: je hebt er toch van gestudeerd, je hebt op kamers gewoond. Dat is zo, maar toch is het zonde. Ik heb het geld gewoon verbrast. Ik heb nu zelf kinderen en zou nooit willen dat zij op zo’n jonge leeftijd zoveel geld in één keer op hun rekening zouden krijgen. Dat doet gewoon iets met je in je hoofd, helemaal als je nog zo jong bent.”
Was je dan niet altijd zo gemakkelijk met geld?
“Nee, dat is het gekke! Als kind en puber was ik juist heel spaarzaam. Ik spaarde voor mijn rijbewijs, ging altijd verstandig om met mijn kleedgeld.”
Hoe zou je het voor je eigen kinderen geregeld willen hebben?
“Met meer begeleiding, dat heb ik zelf gemist. Waarom vertelde niemand me dat ik het geld ook kon investeren? Al had ik maar € 10.000 of € 20.000 ervan belegd, dan had ik nu misschien wel een vetpot gehad. Niet dat ik anderen de schuld wil geven hoor, het is natuurlijk mijn eigen verantwoordelijkheid geweest. Maar ik ben er wel veel over aan het nadenken. Stel dat ik overlijd, wat wil ik dan geregeld hebben voor mijn kinderen? Ik beleg nu bijvoorbeeld voor ze, maar ik wil niet dat ze op hun achttiende meteen toegang tot dat geld krijgen.”
Wanneer ging de knop om en besloot je anders met geld om te gaan?
“Pas jaren later, toen ik zwanger werd op mijn 32ste. Dat was zes jaar geleden. Ik rekende uit hoeveel geld ik wilde hebben als mijn kinderen zouden gaan studeren. En ook hoeveel ik eigenlijk elke maand kwijt ben. Hele Excelsheets vulde ik in. Ik wilde het goed regelen voor de toekomst van mijn kinderen en voor die van mij. Ik leef nu zuiniger dan in mijn studententijd. Grappig genoeg vind ik het best leuk om zo met geld bezig te zijn.”
Heb je nooit meer een uitspatting?
“O ja, tuurlijk wel. Nog steeds geef ik relatief veel uit aan eten en drinken. Boodschappen, maar ook uit eten gaan of een keertje ergens een lunch kopen. Soms ook wel € 50 voor iets leuks in huis. Als je dat allemaal bij elkaar optelt, is het toch wel veel. Maar ik ben me tegenwoordig veel bewuster van geld. Ik heb nu bijvoorbeeld overal potjes voor, voor vaste lasten, het huis, spaargeld voor de kinderen, een reservepotje, een belastingpotje voor mijn bedrijf, een pensioenpotje. Ik weet nu dat het geld ook op kan raken. Vroeger voelde het als iets oneindigs. Al heb ik in die tijd natuurlijk ook genoten van dat vrijheid-blijheid-gevoel. Het was een pittige periode door het overlijden van mijn moeder, maar ik heb toch een mooie studententijd gehad.”
