Janke deelt op PorteRenee hoe ze haar financiën op orde probeert te krijgen. Deze week komt ze haar shopverslaving onder ogen. Dat moet anders!
Ik ben Janke en ik ben verslaafd aan de Hema. Zo, dat is eruit. Op zich heb ik mijn koopimpulsen redelijk goed onder controle. Ik kom niet al te vaak thuis met spullen die ik niet van plan was te kopen. Maar die ene winkel, ik kan alles wat ze verkopen niet weerstaan. Elke keer neem ik me voor: ik ben sterk. Ik kan heus wel weerstand bieden aan al die leuk vormgegeven hebbedingetjes. En dan, zodra ik één stap over de drempel zet, ben ik mijn goede voornemens vergeten.
Ik zie binnen een halve seconde overal spullen die ik echt nodig heb. Maar echt. Die groene gieter past namelijk veel beter bij mijn interieur dan die blauwe die ik al heb. En zie ik daar nou een waterkoker in de vorm van een ouderwetse fluitketel? Die moet ik hebben! Hoe leuk staat die wel niet bij mijn oude houten ontbijtborden. (Misschien moet ik erbij vertellen dat ik hooguit twee keer per jaar thee drink. En de waterkoker dus helemaal niet gebruik.) Oh wacht, zoonlief kan inderdaad wel een nieuwe matrashoes gebruiken. Dan neem ik meteen een nieuwe dekbedovertrekset mee, want dat past dan zo leuk bij elkaar.
Mijn mandje zit al propvol, en dan moet ik nog langs het pad waar ik de meeste moeite mee heb. Het pad waar de notitieboekjes liggen. Ik besteed ongeveer 20 minuten aan het vasthouden van zo’n beetje ieder boekje. Ik leg ze allemaal weer terug. Ik kan echt niet nog een notitieboekje boeken. Het kan niet. Ik mag geen nieuw notitieboekje kopen. Nee. Hoewel, eentje erbij zou wel handig zijn, want dan kan ik mijn columns voor PorteRenee goed bijhouden en ideeën opschrijven. Hmmm. Ok, eentje dan. Oeh leuk. Een bijpassende pen er meteen ook bij.
En zo loop ik naar buiten met een tas ter waarde van €100,-. Alweer. Voor de tweede keer deze maand. Argh! De Hema. Er zit maar één ding op: geheelonthouding. Ik kan niet meer naar de Hema. In ieder geval niet zonder begeleiding van een sterk iemand.
Even serieus, ik heb met mezelf afgesproken dat ik niet meer ga. Als we iets nodig hebben wat ze echt nergens anders hebben dan bij de Hema, dan stuur ik iemand anders. Vorige week liep ik voor andere boodschappen door ons dorp. Ik werd oprecht een beetje onrustig. Omdat ik niet naar de Hema mag van mezelf. Daar schaam ik me een heel klein beetje voor. Voor die onrust. Ik lijk wel een junk. Een vriendin kwam met een tussenoplossing. Voor elke Hema-loze maand beloon ik mezelf met een klein bedrag. Als ik dan 6 maanden niks gekocht heb bij de Hema, mag ik met dat bedrag juist daar iets leuks uitzoeken. De Hema-meter is geboren. (Inderdaad, in één van mijn notitieboekjes.) Ik beloon mezelf met €5,- voor elke maand waarin ik niks koop bij de Hema. Ik kijk nu al uit naar de dag dat ik van mezelf €30,- mag uitgeven. In de Hema. Alleen voor mezelf. Zin in.
Ik denk dat iedereen zo’n zwak punt heeft. Iets waar structureel veel geld naartoe gaat. Misschien werkt dit voor jou ook. Als geheelonthouding niet goed voelt of te extreem is, kun je ook kiezen voor een andere manier van afkicken. Je kunt jezelf een budget geven en bijhouden hoeveel je daadwerkelijk uitgeeft. Het liefst contact. Stop een tientje per week in een apart vakje van je portemonnee en spreek met jezelf af dat je dat bedrag er mag uitgeven. Zo kun je toch genieten van je guilty pleasure, zonder dat het de spuigaten uitloopt.
Voor mij is dat niet streng genoeg. Ik moet cold turkey afkicken. De meter en de beloning die daarmee in het vooruitzicht ligt, helpt me om er een spelletje van te maken. Als ik iets van Renée en haar PorteRenee heb geleerd is dat financiële doelen behalen leuk mag en kan zijn. Maak er een spelletje van en je hebt er veel meer plezier in. En jezelf belonen is altijd een goed idee, maar voorlopig even niet meer met iets gekocht bij de HEMA.
