Waar doen ze het van? Dat willen we stiekem graag van andere mensen weten. Iedere week laat iemand ons meekijken in haar kasboekje. Deze week de 46-jarige Kate die 200.000 euro schuld heeft. Hoe ze daarin verzeild raakte en hoe ze daar weer uit hoopt te komen, lees je in deze aflevering van Waar Doet Ze Het Van?
NAAM Kate (46) vrijwilligerswerk (24 uur)
KINDEREN dochter Lily (13) en zoon Quinn (11)
NETTO-INKOMSTEN
Bijstandsuitkering: €947
Alimentatie: €25
Toeslagen: €831
Kinderbijslag: €193
TOTAAL €1996
UITGAVEN
Huur €551
Gas, water, licht €125
Verzekeringen €218
Boodschappen €450
Auto €170 (inclusief benzine)
Ov: €40
Internet en TV €80
Telefoon €47
Afbetaling schulden: €25
Sporten: €30
Kleding: €60
Cadeautjes: €15
Vakantie en leuke dingen doen: €90
Zakgeld kinderen: €15
TOTAAL €1916
Spaarrekening €0
Schulden: €200.000
Een schuld van €200.000. Hoe kom je daaraan?
‘Dat is een erfenis van mijn ex. Voordat wij 11 jaar geleden uit elkaar gingen hadden we de financiën eerlijk verdeeld. Van ons beide inkomens ging ongeveer 70% naar de vaste lasten en andere gezamenlijke kosten. Hij was verantwoordelijk voor alle lasten met betrekking tot het huis en ik betaalde de kosten voor de kinderen. Dat was een heldere afspraak die goed werkte, dacht ik. Totdat er een tijdje na zijn vertrek deurwaarders op de stoep stonden. Waarvoor? Ik had werkelijk geen idee. Ik kwam erachter dat mijn ex met zijn verhuizing niet alleen zijn eigen spullen had meegenomen, maar ook de post. Ik ontving dus geen brieven meer van de bank. Wat bleek: de hypotheek was al lange tijd niet betaald en ons bouwdepot (waar €90.000 in zat) was doorgesluisd naar een rekening waar ik het bestaan niet van wist. Ook bleek een gezamenlijke rekening die hij zou opzeggen nog te bestaan en daarop had hij flink schulden gemaakt. Ik had het gewoon niet in de gaten. Naïef? Misschien, maar ik was te druk met de kinderen die nog klein waren en vertrouwde hem volledig. Uiteindelijk moest ons huis in de executieverkoop. Zwaar onder de waarde natuurlijk en ik zat met een restschuld van €130.000.’
Het aantal mensen met financiële problemen stijgt, maar het aantal dat toegelaten wordt tot de wettelijke schuldsanering daalt. Bron: Branchevereniging voor schuldhulpverlening (NVVK)
Was je niet woest?
‘Nee, eigenlijk niet. Hij heeft het natuurlijk moedwillig gedaan, maar zit zelf met een nog veel hogere schuld dan ik. Hij heeft namelijk ook nog een eigen bedrijf gehad dat failliet is gegaan. Boos worden levert me niets op. Het is zoals het is.’
Waarom ben je niet in de schuldsanering gegaan?
‘Dat heb ik wel geprobeerd. Ik wilde best drie jaar op een houtje bijten als ik daarna weer met een schone lei kon beginnen. We kennen in Nederland 2 soorten schuldhulpverlening. Het minnelijke traject (MSNP) en het wettelijke traject (WSNP). In beide gevallen los je 3 jaar lang een afgesproken bedrag af en aan het einde van de rit wordt de resterende schuld kwijtgescholden. De schuldeiser loopt dus geld mis. Maar ja, van een kale kip kun je niet plukken. Ik heb het eerst via het minnelijke traject geprobeerd. Hierin vraag je aan de schuldeiser of hij mee wil werken aan een betalingsvoorstel. In mijn geval ging die niet akkoord. Toen heb ik het geprobeerd via de WSNP. Dan verplicht de rechter de schuldeiser om mee te werken. Aan dit traject zitten strenge regels. Eén daarvan is dat je verplicht 36 uur moet werken. En de jongste had in die tijd nog volledige opvang nodig. Een enorme kostenpost. En wie moest de kinderen opvoeden als ik hele dagen van huis was? In wiens belang zou dat zijn? De rechter wees het verzoek af. Terecht denk ik.’
Lees ook: Wat heb ik een spijt van die lease auto
Je doet vrijwilligerswerk. Waarom geen betaalde baan en dus een hoger inkomen?
‘Ik heb samen met iemand een stichting die mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt helpt. Mijn bijstandsuitkering zie ik als basisinkomen. Deze kan ik vooralsnog behouden en ik hoef niet te solliciteren omdat de stichting een maatschappelijk belang dient. Maar of dat zo blijft is de vraag. Als ik voor een vaste baan kies en meer ga verdienen ontvang ik minder toeslagen maar ik moet ook een hoger bedrag aan schuld aflossen dan de 25 euro die ik nu betaal. Dus onderaan de streep word ik daar niet beter van. En de schuld is zo hoog dat ik daar toch mijn hele leven aan vast zit. Sommige mensen zien mij als profiteur, maar zo zie ik mezelf niet. Ja, als ik thuis op de bank zou zitten dan is het natuurlijk een heel ander verhaal.’
Als vrijwilligerswerk de kans op een betaalde baan vergroot kan je bij een bijstandsuitkering ontheffing van sollicitatieplicht krijgen. Bron: Rijksoverheid.nl
Je houdt niet zoveel over om leuke dingen te doen. Mis je dat niet?
‘Ik voel me zeker wel eens beperkt in mijn vrijheid. Op vakantie gaan bijvoorbeeld doen we al een aantal jaar niet meer. Lily kan niet goed tegen veel mensen om zich heen, dus kamperen is geen optie. Quinn gaat dit jaar wel twee weken met de Scouting naar Oostenrijk. Die vereniging betaalt een deel mee. Ik bedenk overal wel een oplossing voor. Zo geef ik golflessen in ruil voor een lidmaatschap voor de kinderen. Ook heb ik een stadspas waar ik veel voordeel van heb. De kinderen kunnen daarmee onder andere voor €800 per jaar sporten en naar muziekles. En van Stichting Leergeld heeft Lily een laptop voor school gekregen. Mijn kleding haal ik bij de Kledingbank, een vergelijkbaar initiatief als de Voedselbank.’
Lees ook: We sparen 4.000 euro per maand
OP WEG NAAR EEN RIJK(ER) LEVEN
Bestel ‘m hier
101 beste geldtips.
Dit zijn de tips die mij uit de schulden hielpen, richting een grotendeels afgelost huis, een volle spaarrekening en een geweldige relatie met geld.
Je gaat niet naar de Voedselbank?
‘Van huis uit ben ik gewend om biologisch te eten. Dat vind ik nog steeds belangrijk. Ik eet liever drie keer per week een goed stukje vlees, dan alle dagen ‘rotzooi’ uit de supermarkt. Mijn ouders hebben een kortingsabonnement bij een biologische winkel. Ik maak geld voor boodschappen naar hun over en zij nemen voor mij dan goede producten mee. En vaak krijg ik nog wat extra’s van ze. Voor de overige boodschappen ga ik naar de markt of naar de supermarkt.’
Schaam je je wel eens voor je situatie?
‘Ik ben er eerder trots op hoe ik het allemaal doe. Ik werk, leef heel bewust en kan de kinderen de aandacht geven die ze nodig hebben. Dat vind ik een enorme pré. Dus me schamen? Nee, nooit.’
