Bij Frederique (46) en Sander (45) kwam er jarenlang bakken met geld binnen. Ze waren miljonair. Tot Sander drie jaar geleden failliet ging. Ze verloren alles en begonnen opnieuw, nu met Frederique als kostwinner.

‘Voordat Sander als optiehandelaar aan het werk ging, leefden we van onze studiebeurs. Zuinig dus. Dat veranderde beetje bij beetje toen Sander bergen met geld ging verdienen. In het begin vonden we het nog wel wennen om zoveel geld te hebben en uit te geven, maar al snel gingen we een grens over. We aten een twee à drie keer per week in een sterrenrestaurant, reden in een dure sportauto, hadden allebei een personal trainer (want die restaurantkilo’s moesten er natuurlijk ook weer af) en we maakten luxueuze wereldreizen. We hoefden nergens over na te denken. Ik voelde me net een kind in een snoepwinkel. Ik weet nog goed dat Sander mij meenam naar een tassenwinkel in Duitsland. ‘Zoek maar wat leuks uit’, zei hij. Bleek ik een Louis Vuitton exemplaar in mijn handen te hebben van € 1100.’

Bleef jij wel gewoon werken?

‘De eerste jaren werkte ik fulltime en daarna parttime. In 2008 werd onze zoon Siem geboren en stopte ik met werken. Sander was inmiddels partner bij het bedrijf en ging in Melbourne werken. Siem was een paar maanden oud toen we verhuisden. We gingen in een heerlijk huis wonen en ik genoot van het vrije en luxe leven daar met onze baby. Na een half jaar brak de bankencrisis uit. Sander besloot uit het bedrijf te stappen en voor zichzelf te beginnen. Omdat hij geen werkvisum meer kreeg moesten we een toeristenvisum aanvragen. Dat betekende dat we iedere drie maanden voor twee weken het land uit moesten. Dat deden we dus ook. Gingen we even skiën in Japan of een paar weken naar Nieuw-Zeeland. The sky was the limit.’  

En jullie huis in Amsterdam? Verhuurden jullie dat?

‘Nee, dat stond gewoon leeg. Achteraf natuurlijk bizar want de hypotheek bedroeg ruim € 5000 per maand. Na twee jaar Melbourne verhuisden we weer naar Amsterdam. Wel gingen we ieder jaar nog een paar maanden naar Melbourne op vakantie. Toen Siem vijf werd en onze dochter Liv werd geboren, settelden we ons weer permanent in Amsterdam. Dat was ook de periode dat er wat begon te veranderen.’

Wat veranderde er dan? 

‘Ik hield me nooit echt bezig met het werk van Sander. Ik bemoeide me er niet mee en eerlijk gezegd snapte ik er ook niet veel van. Sander zorgde gewoon goed voor ons en er was altijd genoeg geld. Ik maakt me geen zorgen. Totdat ik vakantieplannen wilde maken en Sander mij vroeg deze even uit te stellen. Als ik hem vroeg waarom, omzeilde hij de vraag. Uiteindelijk kreeg ik ‘goedkeuring’ om een vakantie naar Korea te boeken, mits we geen business class zouden vliegen. Dat was voor mij het moment dat ik voelde dat er iets aan de hand was. Ik probeerde er met Sander over te praten, maar dat lukte niet.’

Wat heb je toen gedaan?

‘Ik besloot weer te gaan solliciteren. Ik had dan wel zeven jaar niet gewerkt, maar in de tussentijd had ik wel allerlei opleidingen en cursussen gevolgd. Ik ging aan de slag als bootcamptrainer en uiteindelijk weer als docent op een middelbare school. Drie jaar geleden vertelde Sander opeens dat hij terug moest naar Melbourne. Hij wilde het fysieke goud dat wij daar hadden opgeslagen ophalen. Ook wilde hij geld van mij lenen.

Ik had nog een eigen spaarrekening waar € 25.000 op stond. Dat geld heb ik hem gegeven, maar nog steeds wist ik niet precies wat er aan de hand was. Sander praatte niet en sloot zich volledig af. Twee jaar geleden stonden er opeens drie vrienden van hem voor de deur. Zij zeiden: ‘Het gaat niet goed met Sander en wij gaan jullie helpen.’ Toen vielen de puzzelstukjes op zijn plek en zijn we gaan praten. Sander had een aantal verkeerde beslissingen genomen en zat volledig aan de grond. We hadden niets meer. Alleen nog schulden. We waren failliet.’

Raakte je niet onwijs in paniek?

‘Onze vaste lasten lagen rond de € 10.000 per maand en we hadden helemaal niets meer. Het huis moest hals over kop verkocht worden. Gelukkig met flink wat overwaarde waarmee we de schulden bij de Belastingdienst en het geleende geld bij vrienden konden aflossen. Nadat het huis verkocht was gingen Sander en ik een weekendje naar Antwerpen. Het was het meest deprimerende weekend ooit. Ik durfde geen euro uit te geven.’

Waar gingen jullie wonen na de verkoop?

‘Via vrienden konden we tijdelijk terecht in een appartement in de buurt zodat de kinderen gewoon op school konden blijven. Mijn salaris alleen was niet toereikend om iets in Amsterdam te huren én ons gezin te onderhouden. Via via kwam ik in contact met een recruiter voor internationale scholen. Binnen twee weken had ik een aanbod om in Thailand en in Shanghai aan de slag te gaan. We kozen voor China. Daar wonen we nu sinds medio 2018.’ 

En? Verdien je nu genoeg? 

‘Die baan was een lot uit de loterij. Ik verdien een leuk maandsalaris. Met dat geld kunnen we eten kopen en leuke dingen doen. Ik krijg daarnaast nog een extra geldpakket waarmee we ons huis kunnen huren en bijvoorbeeld tickets kopen om jaarlijks met het gezin naar Nederland te vliegen. En nog een voordeel: Siem en Liv mogen gratis naar school. Een internationale school is echt reteduur, zo’n 35.000 dollar per kind per jaar. Ik ben er trots op dat ik nu ons gezin kan onderhouden en de druk niet alleen meer op Sander ligt. ‘

En wat vindt Sander ervan?

‘Hij vindt het heerlijk. Toen we verhuisd waren kon hij alles regelen en uitzoeken, want wonen in China is niet altijd makkelijk hoor. En hij moest ook echt bijkomen. Weer zelfvertrouwen krijgen. Hij heeft hier wel een jaar gewerkt, maar nu even niet. Straks gaat ook hij weer op zoek naar een leuke uitdaging.’

Ga je nu anders met je geld om dan vroeger?

‘Toen ik op deze school ging werken merkte ik dat het nog steeds niet lukte om te sparen. Al het verdiende geld ging zo makkelijk weer op. Dat wilde ik niet meer. Het kon toch niet zo zijn dat ik niets geleerd had van de situatie? Via mijn zus kwam ik bij PorteRenee terecht. Ik luisterde de podcast en ging aan de slag met haar Excel spreadsheets. Ik budgetteer nu en weet waar het geld heen gaat. Maar budgetteren is voor mij meer dan alleen bijhouden waar je geld blijft. Weten waar je naar toe wil werken en een duidelijk plan hebben. Dat vind ik belangrijk.’

En wat is dat plan dan?

‘Op korte termijn een goede buffer. En ik wil dat Siem en Liv de mogelijkheid hebben straks te kunnen studeren. Op termijn willen we een huisje in Thailand kopen. Je koopt daar een fijn huis voor het geld waar je in Amsterdam een garage voor koopt. Maar eerst gaan we sparen, want dat huisje willen we cash betalen. Voor ons geen hypotheeklasten meer.’ 

Zijn er dingen die je nog wel eens mist vanuit de tijd dat je miljonair was?

‘Soms mis ik de vrijheid om alles te kunnen doen en kopen. Maar ik haal nu veel meer plezier uit het geld dat ik verdien. We reizen nog steeds veel, maar zitten niet meer in vijfsterrenhotels. Kleding hoeft niet altijd meer van een bekende ontwerper te zijn. Uiteten doen we ook nog graag, alleen niet meer iedere week en ik heb er een bedrag voor gebudgetteerd. Als we nu met z’n vieren in een sushi restaurant zitten is dat een echte traktatie. We zijn gelukkig nu. Financiële problemen zijn niet goed voor je relatie, maar we hebben het gered. Ik heb een heerlijke baan. Geen vast contract, want daar werken ze in China niet mee, maar ik maak me geen zorgen. Het ergste wat ons financieel kon overkomen is ons al overkomen.’