Waar doen ze het van? Dat willen we stiekem graag van andere mensen weten. Iedere week laat iemand ons meekijken in haar kasboekje.
NAAM Doris (38) secretaresse Raad van Bestuur (24 uur)
RELATIE Getrouwd met Danny (38) manager ict-bedrijf (36 uur)
KINDEREN 2 kinderen, 5 en 7 jaar
NETTO-INKOMSTEN
Salaris: €2000
Salaris man: €2400
Kinderbijslag €148
Kinderopvangtoeslag €487
Voorlopige belastingteruggave €157
TOTAAL €5192
VASTE LASTEN
Hypotheek €775
Overlijdensrisico €146
Gas, water, licht €155
Boodschappen €400
Verzekeringen €431
Netflix €9,99
Sportschool €50
Internet, tv en mobiele telefoons €100
Crèche €725
TOTAAL €2791,99
Spaarrekening €13.000 (plus een pensioenpot en aandelen)
Schulden €0
Jullie houden mooi wat geld over iedere maand. Heb je je financiën altijd al zo goed op orde?
‘Ik heb net weer een baan, daarvoor zat ik ruim een half jaar in de ww. En dus ontving ik 70% van mijn laatst verdiende salaris. Niet dat we daarmee een financieel probleem hadden, hoor. We hebben, bij al onze vaste lasten die we aan zijn gegaan, altijd gedacht: kunnen we dit ook nog betalen wanneer één van ons zijn of haar baan verliest? Ook bij ons hypotheek, bijvoorbeeld. Dus toen ik mijn baan verloor, mijn contract werd niet verlengd, was er op zich geen reden tot zorgen.’
Lees ook: Van dubbel inkomen naar alleenstaande moeder
Hebben jullie je uitgavepatroon aangepast toen jij je baan kwijt was?
‘Ja. We konden ons huis en de maandelijkse rekeningen gewoon blijven betalen. Maar er was minder ruimte om te sparen. Ook niet om iedere week ergens op het terras te gaan borrelen met onze twee kinderen. Het zette ons weer even met beide voeten op de grond. Ik heb in die tijd heel goed bijgehouden wat er binnenkwam en wat er uitging. Dat leerde ik als kind al van mijn moeder. Zij gaf me zakgeld en ik moest mijn uitgaven in een kasboekje bijhouden. Aan het einde van iedere week nam ze dat met me door. Als het niet klopte, dan bleven we zitten tot iedere euro verantwoord was. Ze legde me uit dat ik moest sparen voor grote uitgaven. Een cadeautje voor een vriendinnetje, bijvoorbeeld, of een winterjas. Ze deed dat om me financieel wijs te maken, daar heb ik veel aan gehad.’
Was er veel geld vroeger, thuis?
‘Nee. Ik was vrij jong toen mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn vader heeft daarna financieel nooit bijgedragen. Op haar 45e raakte mijn moeder ziek. Ze kreeg ME, een chronisch vermoeidheidssyndroom. Ze was altijd moe en werken ging niet meer. Ze kreeg een uitkering en daar moest ze mij en mijn broer van onderhouden en zichzelf. Ik heb bewondering voor hoe haar dat lukte. Zo hebben we altijd in een koophuis gewoond en nooit schulden gehad. Mijn moeder heeft ieder dubbeltje om moeten draaien zodat we uiteindelijk niets tekort kwamen. Ze maakte zelf onze kleding en kon van niets nog een lekkere maaltijd maken. Ik vroeg haar later eens waarom ze ons nooit meenam naar de winkel of de markt. Ze antwoordde dat ze dat niet deed omdat ze bang was dat we om een ijsje zouden vragen, en daar had ze geen geld voor. Dat heb ik altijd onthouden. Nu ik zelf moeder ben voel ik me intens gezegend dat ik mijn kinderen dat met alle gemak van de wereld wel kan geven. Kleren maak ik niet zelf, zoals mijn moeder deed, koken doe ik net zo graag en vaak als zij.’
Hou je, nu je weer een baan hebt, nog altijd een kasboekje bij?
‘Niet meer op de cent nauwkeurig, maar ik kan je uit mijn hoofd wel vertellen wat mijn man en ik verdienen, hoeveel onze hypotheek ons iedere maand kost of hoeveel spaargeld we hebben. Sinds mijn periode in de ww ben ik nog zuiniger geworden. Ik lees de reclamefolders door en ga alle winkels af voor de aanbiedingen. Ik ga gerust naar Albert Heijn als ze vaatwastabletten in de aanbieding hebben, naar de Vomar voor korting op soep-in-zak en naar de Aldi voor goedkope groenten, bijvoorbeeld. Dat allemaal op de fiets. Want ik vind het vreemd om aanbiedingen te gaan struinen met de auto, waar ook benzine in moet. Wanneer ik al die moeite doe en bijvoorbeeld 15 euro heb bespaard, laat ik mijn man trots de bonnetjes zien. Hij lacht dan heel hard. Vooral omdat we de dag erna, wanneer het weekend is en de zon schijnt, wel voor dertig euro weg drinken en eten op een terrasje. Hij zegt: als we dat niet zouden doen, zouden we pas geld besparen. Maar ik vind dat veel te gezellig om het niet meer te doen. Door te besparen kunnen dat soort uitjes en kunnen we ook nog sparen. Zo zie ik het.’
Probeer je je kinderen ook financieel wijs te maken, zoals je moeder dat bij jou deed?
‘Ja, de kinderen krijgen allebei zakgeld. Ik vind het soms lastig om ze te leren daar verstandig mee om te gaan. Onze oudste dochter had laatst een kindje dat ze lief vond zomaar acht euro gegeven uit haar portemonneetje. En ze wil ook altijd trakteren. ‘Mama,’ zegt ze dan. ‘Zal ik ijsjes voor jullie kopen? Dat hebben jullie wel verdiend.’ Superlief, maar ik moet haar ook bijbrengen dat ze niet zomaar al haar geld moet weggeven. En snoep, he? Daar geven ze het ook graag aan uit. Ik kan dat niet aanzien. Ik neig er dan naar om te zeggen dat zakgeld daar niet voor is. Maar mijn man vindt dat ze dat zelf moeten ontdekken. Hij heeft gelijk. Zo kocht onze oudste van al haar spaargeld laatst fine liners voor dertig euro. Ze had het geld, dus waarom niet? Ik dacht: niet doen! Maar ze is er een jaar later nog altijd blij mee en erg zuinig op. Als iemand anders ze wil pakken, roept ze snel: ‘Niet aanzitten. Dat zijn mijn dure fine liners.’ Ze heeft er al heel wat uren mee getekend. Uiteindelijk dus helemaal niet zo’n domme uitgave. Zo zie je maar.’
