Doreen (32) had haar financiële toekomst anders voor zich gezien. Ze was hard aan het sparen toen haar leven anders liep dan ze hoopte. Ondanks alles hoeft ze zich gelukkig over geld geen zorgen te maken: “Gelukkig kon ik gewoon in mijn eigen huis blijven wonen.”
Net voordat ik ziek werd, had ik keihard gespaard. Ik werkte dubbele diensten. Overdag in de huishouding of horeca en ‘s nachts draaide ik nog slaapdiensten in de zorg. Het was slopend, maar ik had een doel. In die tijd woonde ik na een verbroken relatie weer bij mijn ouders. Ik zei tegen ze: ‘Pap en mam, ik ga nu voor mijn toekomst werken.’ Van mijn vader en moeder hoefde ik geen kostgeld te betalen. Het was hun manier om me te helpen. Iedere euro die ik verdiende ging naar mijn spaarrekening voor mijn financiële toekomst. Na twee verbroken relaties, wilde ik één ding: zelf een huis kopen. Ik had te vaak een huis moeten verlaten omdat de liefde voorbij was. Ik wilde een plek voor mezelf. Waar nooit iemand aan zou kunnen komen. Daar had ik zo’n € 20.000 euro voor nodig. Dat was mijn doel.
Waarom delen we niet meer over geldzaken?
Over geld is het altijd akelig stil. Niemand die op een verjaardag even vertelt wat hij verdient of wat zij op haar spaarrekening heeft staan. Iemand zou er maar wat van vinden. Ik verwonder me steeds weer over die geheimzinnigheid. Ook omdat ik thuis niet zo ben opgevoed. Mijn ouders waren heel eerlijk over geld. Ze leerden me dat er hard voor gewerkt moest worden en dat je dus beter ook maar op kon letten waar je geld naartoe gaat. Ik kreeg van jongs af aan zakgeld. Waar vriendinnen het allemaal in één keer uitgaven, deed ik er zuinig mee. Ik spaarde. Uiteindelijk kocht ik dingen die ik écht graag wilde hebben, maar hield altijd iets achter de hand.
Ik weet nog dat ik als tiener een telefoon op mijn kamer kreeg. Met mijn eigen telefoonnummer. Heel tof, natuurlijk. Mijn ouders waren blij dat ze van dat geklep in de woonkamer af waren. Ze waren minder blij toen de telefoonrekening kwam. Ik had voor honderden (toen nog) guldens met vriendinnen gebeld. Mijn vader riep me bij zich. Hij was niet boos. Hij probeerde me uit te leggen wat het probleem was. Op een rekenmachine tikte hij in wat hij maandelijks verdiende. Vervolgens rekende hij uit hoe lang hij moest werken om die telefoonrekening van mij te betalen. Dat opende mijn ogen meer dan straf ooit had kunnen doen.
Sparen voor mijn financiële toekomst
Binnen een paar jaar was mijn spaarpot vol. Ik gebruikte het om een fijne jaren ‘30 hoekwoning te kopen en een autootje. Ik woon nog altijd in het huis, inmiddels met mijn 4-jarige zoontje en ik rijd ook nog steeds in mijn witte Kia Picanto. Toch is het leven erna niet gelopen zoals ik had gehoopt. Ik lig in scheiding en ben chronisch ziek door de ziekte van Lyme. Altijd moe en fysiek beperkt. Werken gaat niet meer, al mis ik het vreselijk. Ik leef nu van een uitkering.
Het is niet hoe ik het graag voor me had gezien, maar ik probeer de situatie te accepteren. Een groot geschenk is dat ik me over mijn financiën geen zorgen hoef te maken. Natuurlijk omdat ik een uitkering ontvang. Ook omdat mijn huis van mij is. Ik kan hier blijven wonen. En ik heb een beetje spaargeld om op terug te vallen, wanneer het nodig is. Ik had in mijn situatie ook, bij wijze van, onder een brug kunnen belanden. Ik ben blij dat dat niet gebeurd is en dat ik daar ook niet voor hoef te vrezen.
Het had heel anders kunnen lopen
Mijn zoontje kan gewoon in zijn vertrouwde omgeving blijven. Hetzelfde huis, dezelfde school. Dat verzacht de pijn iets. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ze mij hebben geleerd hoe geld werkt en dat je financiële toekomst belangrijk is. Niet alleen dat je niet meer moet uitgeven dan je hebt. Maar vooral ook de waarde van geld op een andere manier. De rol die het speelt in het leven. Als je ziek bent en in scheiding ligt, kun je echt makkelijk in de financiële problemen raken. Mijn spaargeld en mijn koophuis redden mij. Geld is meer dan alleen een getal. Het is meer dan munten en briefjes. Het betekent voor mij nu vrijheid en rust. Zodat al mijn aandacht kan gaan naar mijn eigen gezondheid en het geluk van mijn kind.
