Bouchra (37) van de band K-otic werd twintig jaar geleden plotsklap beroemd door een talentenjacht op televisie. Ze verdiende veel geld en leefde er lekker op los. Maar toen viel de band uiteen en werd het financieel een ander verhaal.
“Ik was 17 toen ik meedeed aan Starmaker, de eerste talentenjacht op de Nederlandse televisie. Ik vormde samen met zeven andere tieners de popgroep K-Otic. Het programma was een megasucces. Vanuit het niets was ik opeens een ster. Bij dat succes hoorde ook een vet salaris. Ik weet niet precies meer wat ik kreeg, maar het was vergelijkbaar met het salaris van een topadvocaat.”
Wat deed je met al dat geld?
“Dat salaris was voor mij – en de anderen – een vrijbrief om lekker te leven. We huurden met z’n zevenen een gaaf pand in Amsterdam. We aten in dure restaurants, shopten erop los en genoten optimaal van het Amsterdamse nachtleven. En moesten we ergens naar toe? Dan pakten we gewoon een taxi. Sparen deed ik niet. Ik was me ook niet bewust van de noodzaak ervan. Ik was 18 en had vanuit huis nooit financiële lessen meegekregen. Mijn moeder was alleenstaand en had het financieel zwaar. Ze heeft me veel dingen bijgebracht, maar niet als het over geld gaat. Ik wist niks. Dat is me uiteindelijk wel duur komen te staan.”
Vertel eens.
“Na twee jaar stopten we met K-Otic. Iedereen ging zijn eigen weg. Ik had geen geld gespaard en moest dus snel aan het werk. Alleen had ik geen idee wat ik wilde. Voordat ik met het programma meedeed werkte ik bij een bank. Daar mocht ik terugkomen, maar dat wilde ik niet. En in een bar werken zag ik ook niet zitten, want dan werd ik constant aangesproken. Mijn bekendheid zat me in de weg. Via via ben ik aan de slag gegaan bij een juristenkantoor. In twee jaar tijd schopte ik het tot juridisch secretaresse.”
Daar hoorde wel een ander salaris bij?
“Dat klopt. Ik verdiende daar in het begin het minimumloon. Daar had ik eigenlijk helemaal geen moeite mee. Mijn leefstijl werd anders doordat ik iedere dag naar kantoor moest. En omdat ik in die tijd niet lekker in mijn vel zat leefde ik een vrij teruggetrokken bestaan. Ik had dus niet zoveel geld nodig. Ik werkte een jaar of drie bij het juristenkantoor toen ik de kans kreeg me aan te sluiten bij een Duitse popgroep. Opeens had ik mijn oude leven weer terug. Met bijbehorend salaris. Ik genoot er enorm van. Maar ook deze groep stopte en ik keerde terug naar Nederland.”
Moest je meteen weer een baantje zoeken of had je inmiddels wel gespaard?
“Als je veel verdient is het gewoon makkelijk om veel geld uit te geven. Het was dus niet zo dat ik met een vette spaarrekening terug naar Nederland kwam. Ik raakte zwanger en ging met mijn inmiddels ex-man in ’t Gooi wonen. Na de geboorte van mijn zoon kreeg ik een postnatale depressie en liep de relatie met de vader van mijn kinderen stuk. Toen stond ik er helemaal alleen voor. Dat was pittig.”
Was het financieel ook pittig?
“Ik zorgde voor de kinderen en werkte in de horeca om geld te verdienen. Ik was niet happy meer in ’t Gooi en besloot te verhuizen naar een appartement in Amsterdam-Zuid. Mijn leven was zo stressvol dat ik een burn-out kreeg. Ik kon even helemaal niets meer en moest noodgedwongen stoppen met werken. Maar de huur van mijn appartement moest wel betaald worden. Dat kon ik niet meer. Ik zegde de huur op voordat ik schulden zou maken. Ik kon op dat moment nergens anders terecht en kwam met de kinderen in de opvang terecht. Geen opvang met alleen maar junkies en andere verslaafden hoor, maar met mensen bij wie het net als bij mij gewoon even was misgelopen. Ik heb er een jaar gezeten en het is eerlijk gezegd het beste wat me is overkomen.”
Wat gebeurde daar dan?
“Ik kreeg iedere week € 80 zakgeld. Daar moest ik alles van doen. Ik had daar direct vrede mee en leerde er veel van. Zo ging ik altijd aan het einde van de dag naar de markt. Dat is het moment dat de marktkooplui hun groente en fruit voor een prikkie aanbieden. Ik wilde gezond eten en geen goedkope troep in de supermarkt kopen. Het grappige is dat ik in die tijd echt helemaal niets heb gemist. De kinderen kwamen niets tekort. Ze zaten op een goede school, konden spelen met vriendjes en vriendinnetjes en omdat ik gebruik kon maken van een sportfonds konden ze ook naar sportclubjes. Zelf ging ik betaalbare yogalessen volgen. Daar voelde ik me zo goed bij dat ik besloot de opleiding tot yogadocent te gaan volgen.”
Kon je zo’n opleiding betalen dan?
“Nee, dat kon ik niet. Ik heb de opleiding cadeau gekregen van een van mijn alleroudste en beste vrienden. Dat was zo lief en maakte echt een verschil in mijn leven.”
Hoe ziet je leven er nu uit?
“Twee jaar geleden ben ik bevallen van mijn derde kindje. Met haar vader heb ik geen relatie meer. Ik geef yogalessen en verdien lekker mijn eigen geld. En ik ben me gaan verdiepen in ayurvedische behandelingen. Vorig jaar ben ik verliefd geworden op een waanzinnig leuke man. Hij heeft ook drie kinderen van wie er twee fulltime bij hem wonen. Het is dus volle bak als we samen zijn. Mijn grote wens is een eigen praktijk beginnen waar ik ayurvedische behandelingen ga geven. Dat had ik al wat eerder willen doen, maar door corona heeft het wat vertraging opgelopen. Maar die praktijk gaat er zeker heel snel komen.”
