Renée was ooit fervent shopper en een sucker voor merken. Nu herinnert alleen haar Gucci-portemonnee nog aan die tijden. Want geluk zit niet in dure spullen.
We deden laatst voor Instagram een aantal straatinterviews. Een jong stel moest zeggen wie van hen het beste met geld was. Zij vond dat zij dat was, hij dat hij dat was. Ze was gepikeerd en gooide meteen zijn (in haar ogen) grootste financiële blunder op tafel. Een Versace-badjas van € 400. Kasper deed het interview en vroeg of zo’n badjas dan ook extra lekker zat. Hij gaf eerlijk toe dat dit niet het geval was. Geluk zit ‘m niet in dure spullen.
Het stel was begin 20. Terwijl iedereen grinnikte om zijn designerbadjas, herkende ik me in de jongen. Niet meer zoals ik nu ben, maar zoals ik vroeger was. Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, ongeveer zo oud als hij, toen ik met mijn ex-vriendje een weekendje naar Rome ging. Eén en al romantiek natuurlijk en ik hou nog steeds van die stad. We slenterden kilometers: langs fonteinen, prachtige beelden en natuurlijk museum in en uit.
Gympies en Gucci
Op mijn verjaardag – dat was de reden van ons bezoekje aan de Italiaanse hoofdstad – nam hij me mee naar de winkelstraat vol designerstores. We liepen de ene na de andere winkel binnen en vergaapten ons aan mooie en dure spullen. Ik hoorde er absoluut niet thuis op mijn gympies en dat zagen de verkoopsters ook. Maar ze hielden de schijn keurig op en knikten beleefd naar me.
Mijn toenmalige vriend wilde daar per se iets voor me kopen voor mijn verjaardag. Misschien omdat hij dat leuk vond, misschien omdat ik het leuk vond. We kwamen er al snel achter dat schoenen of een kledingstuk niet haalbaar waren met zijn budget. Dus belandden we bij de accessoires. Daar lag een zwarte Gucci portemonnee in de vitrine. Kosten: € 300. Ik mocht de portemonnee even vasthouden. De logootjes glommen mooi en het ding was met leer gevoerd. Ik wilde ‘m graag hebben en kreeg ‘m van mijn vriend cadeau voor mijn verjaardag.
Wild van merken
Dit is inmiddels dik 10 jaar geleden. De relatie is al jaren voorbij, maar de portemonnee heb ik nog. Het ding heeft negen levens, echt waar. Ooit werd ik beroofd in de binnenstad van Haarlem, op weg terug van de supermarkt. Mijn portemonnee werd een paar weken later door de lokale plantsoenendienst gevonden in de berm. De man die ‘m vond, kende mijn huidige man en zo kwam de portemonnee bij me terug. Wonderlijk, toch?
De portemonnee is nog het enige ding dat me herinnert aan mijn uitgeef-jaren. Aan de jaren waarin ik wild werd van merken en logo’s. Waarom? Ik weet het oprecht niet. Misschien was ik nog zoekende naar mijn eigen identiteit en ontleende ik die, in die tijd, nog aan wat ik allemaal bezat en van welk merk dat was. Het voelt als te lang geleden om het nog goed te kunnen verklaren.
Die portemonnee is voor mij een wonderlijk monument geworden. Voor hoe ik was in het verleden, maar ook voor wat ik toen nog niet wist dat zou gebeuren. Na het verbreken van mijn relatie met mijn toenmalige vriend belandde ik in de schulden. Daar eenmaal uitgeklommen begon ik PorteRenee.nl, een bedrijf dat draait om financiën. Een paar jaar daarvoor koos ik een dure portemonnee als mijn verjaardagscadeau. Ironisch, toch?
Geluk en dure spullen
Die portemonnee is nu letterlijk het enige dure merkproduct dat ik in huis heb. Een Gucci-portemonnee is absoluut niet meer wie ik ben. Toch zal ik het ding houden tot hij van ellende uit elkaar valt. Het herinnert me er elke keer aan dat geluk niet zit in dure en mooie spullen. Het zit in de liefde, het zit in vrijheid en in samenzijn. En genoeg geld hebben, helpt om zorgeloos te leven, maar dat is het ook. Een werknemer bedacht laatst een geweldige quote: ‘Geluk zit niet in het bonnetje, maar in het zonnetje’. Zo is het.
