Je begint met een klein huisje, een goedkoop autootje en een Ikea-bank. Dan ga je meer verdienen en verhuis je. Je koopt een nieuwe auto en een bank van 1500 euro bij de meubelboulevard. Waarom? Waarom willen we altijd meer, beter en groter? Dat patroon doorbreken en het anders doen dan de mensen om je heen, is best lastig.
Mijn eerste autootje was een rood mini-dingetje. Het ontbreekt me totaal aan liefde voor auto’s, dus ik kan je niet eens vertellen welk merk het was. Hij kostte 500 euro en ik reed er een paar jaar mee. Tot hij op was. Toen kwam er een iets beter autootje. Een Fiat, naar ik me herinner. Grijs bakkie, net even wat comfortabeler (deze had daadwerkelijk nog vering). Ik ruilde ‘m uiteindelijk in voor een Suzuki Swift., want ik had nu een echte baan met bijpassend salaris. Die kostte me 7.000 euro? Zoiets, was het. Tweedehands. Ik was nog nooit zo trots geweest. Ingebouwde radio, airco, automatisch bedienbare raampjes. Ik voelde me helemaal het vrouwtje. De rekening kon ik in één keer pinnen. Ik had ervoor gespaard. Zo wijs was ik ook wel weer.
Lees ook: Waarom bijna iedereen zijn huis 2x betaalt
Ik verkocht ‘m ruim een jaar later weer, toen we naar Curaçao verhuisden voor een tropisch avontuur. Daar reed ik een, hou je vast, Mitsubishi Outlander. Een ramp voor het milieu, zoop benzine, maar wat voelde ik me groots in dat ding. Als ik mijn kind, die achterin zat, iets wilde vragen, moest ik bijna schreeuwen. Zo groot was die bak. Op Curaçao hoef je niet file te parkeren. Ze hebben daar geen geasfalteerde vakjes om je auto in te proppen, wil je een keer winkelen. Nee, er is één groot veld, waar iedereen ‘m kris kras op knalde. Dat lukte mij ook wel met die SUV van mij. Een topding.
Na een kleine twee jaar gingen we weer terug naar Nederland. Mijn eerste ingeving was om een grote, familieauto te kopen. Zo’n donkerblauwe stationwagon, waar ik iedereen op het kinderdagverblijf mee zag. Maar allejezus, dat waren even andere prijzen. 20.000 euro voor een tweedehands auto? Ben je gek? Hup, spaargeld weg. Daar deed ik toch liever wat anders van. Ik ging bij mezelf te raden. Waarom wilde ik zo’n auto? Alleen maar omdat iedereen ‘m had? Ik werkte thuis, reed er amper mee. Lange ritten met de kinderen deden we bijna nooit. Ja, soms naar mijn moeder, maar dan was het een uurtje en klaar. Voor dat maandelijkse ritje hoefde ik toen niet jarenlang af te betalen. Dan wel al mijn spaargeld in een nieuwe auto te stoppen.
Na beraad thuis, besloten we het compleet anders te doen dan gebruikelijk. We stapten uit het te verwachten patroon van meer, beter, en groter. Dat patroon van eeuwige vooruitgang. Waarom zouden we daarin meegaan? Het had geen nut. Ik werd niet gelukkiger van een dure auto. Ik zou dat alleen doen omdat we het geld konden missen. Omdat het zo natuurlijk lijkt om meer uit te geven naarmate je meer gaat verdienen. Maar waarom? Hetzelfde maakt me nog gelukkig als tien jaar geleden. We besloten het dus anders te doen
We kochten voor 3.000 een Ford Focus, zo’n kleintje. Als mensen vragen wat voor auto wij rijden, zegt mijn man altijd: ‘Een blauwe met vier wielen.’ Dat is ongeveer alles wat wij ervan weten. Hij brengt ons overal. Soms doet hij even niet wat we willen, maar dan is hij voor een paar tientjes meestal weer ‘beter.’ Hij kost ons iedere maand 14 euro verzekering, ruim twee tientjes wegenbelasting. De kinderen passen erin, wij passen erin. Er passen nog net wat broodjes bij voor onderweg en een appeltje. Soms moet ik mijn man vragen om zijn elleboog van de versnellingspook af te halen, maar hey: a car is a car. Niks meer, niks minder.
Voor mij is een auto geen statussymbool. Toen wij een paar jaar geleden door een rood-rijder aan werden gereden, zat de rechterdeur goed in de prak. God zij dank was er niemand gewond geraakt. De dader reed door en de politie wist hem niet te achterhalen, ondanks (om eerlijk te zijn) niet heel veel moeite. We konden aankloppen bij het Waarborg Fonds. Uit mijn hoofd 250 euro eigen risico en de rest uit hun potje. Ik had de telefoon al in mijn handen, toen mijn man zei: ‘Of we doen het niet.’ Het is een product. Het heeft een doel: transport. Alles deed het nog. Onze blauwe monstertje was al geen beauty en nu helemaal niet meer. Die deuk in de deur herinnert me nog iedere dag aan hoe goed we bij dat ongeluk wegkwamen. Aan mijn zoon die achter die deur zat en niets mankeerde. Het herinnert me aan waar het om gaat. En dat is niet een steeds duurdere auto.
Lees ook: Serieus? 4000 euro aan vakantie?
