“Soms voel ik me schuldig dat ik nu een huisjesmelker ben”

Marleen heeft haar oude, afbetaalde appartement in Amsterdam aangehouden en verhuurt dat nu aan een nieuwe bewoner. Dat levert lekker geld op, maar tegelijk voelt ze zich er ook schuldig over dat ze nu een ‘huisjesmelker‘ is.

Marleen (33) woont samen met haar man (33) in Amsterdam. Ze werkt op een ICT-afdeling in de zorg. Haar vorige woning besloot ze niet te verkopen, maar te verhuren. “Eerlijk? Eigenlijk vind ik het heel erg dat ik een huisjesmelker ben. Ik stem zelf hartstikke links en roep altijd het hardste dat er regulering op de huizenmarkt moet komen. Net als dat ik voorstander ben van een eerlijke belasting over de huurinkomsten uit een woning. Dat mensen er geld aan verdienen vind ik eigenlijk ronduit belachelijk en echt niet kunnen.”

En toch beschrijf je nu je eigen situatie
“Klopt, daar worstel ik intern ook mee.”

Hoe zit dit dan precies? Hoe ben je tot dit besluit gekomen?
“In 2014 kocht ik een huis in de Amsterdamse wijk Bos & Lommer. De huizenprijzen waren toen op het laagste punt: ik kocht het voor € 128.000. Ondenkbaar nu! Maar wat was ik trots dat ik mijn eigen huisje had gekocht. Als eerste in mijn familie was het iemand gelukt, dat was een te gek gevoel. Drie jaar geleden kon ik het huis volledig aflossen. De voornaamste reden dat ik het huis wilde aanhouden, was mijn onderbuikgevoel. Wat als mijn relatie ooit over zou gaan en ik op straat zou komen te staan? Dan zou ik nog steeds mijn eigen plekje hebben om op terug te vallen.

Daarnaast zijn de huizenprijzen zó gestegen en is de huizenmarkt in Amsterdam zo oververhit, dat ik dan moeilijk aan een huis zou kunnen komen. Sterker nog: het zou me in mijn eentje nooit meer lukken een huis in Amsterdam te betalen. Dat ik mijn appartement heb aangehouden, geeft me een gevoel van veiligheid. Ook financieel. Terwijl ik ‘m ooit voor € 128.000 kocht, is de woning nu meer dan drie ton waard.”

Maar als je je huis had verkocht, had je dit ook in een nieuwe woning kunnen steken.
“Klopt, wij hebben samen onze huidige woning voor € 410.000 gekocht. Als ik mijn andere huis had verkocht, dan had ik met de overwaarde een duurdere woning kunnen kopen. Nu wonen we in Osdorp, een buitenwijk van Amsterdam. Met meer geld had ik iets dichterbij het centrum kunnen kopen. Maar we wilden allebei geen afstand doen van mijn andere huis.”

Hoeveel verdien je met het verhuren van je vorige woning?
“Wij vragen € 1.300 per maand en dat is exclusief gas, water en licht. Hier houden we elke maand ongeveer € 1.000 winst aan over. Dit stoppen we nu volledig in de hypotheek van onze huidige woning. Daarnaast willen we dit huis ook opknappen, dat kan namelijk wel een renovatie gebruiken.”

Het is wel een beetje tegenstrijdig allemaal, toch?
“Ja, zeker. Zolang het voor grote bedrijven als Blackstone en bepaalde prinsen van Oranje mogelijk is om veel geld te verdienen met het verhuren van pandjes, doe ik het ook. Ja, het is hypocriet en het schuldgevoel knaagt dagelijks aan mij. Ik heb daarom overwogen om mee te doen aan een regeling van de Gemeente Amsterdam: je kunt je huurwoning beschikbaar stellen aan mensen die bijvoorbeeld in de zorg werken.”

Dus de huurder van jouw woning is een zorgmedewerker?
“Nou, nee. Uiteindelijk hebben we daar toch niet voor gekozen. Als ik dat wel had gedaan, had ik stukken minder huur kunnen vragen. Omdat we bij de aankoop van onze nieuw woning compleet blut waren, kon ik het geld goed gebruiken. Maar als de huidige huurder eruit gaat, zal ik het zeker weer overwegen.”

Komt er een moment dat je je vorige woning wél wilt verkopen?
“Ik weet niet of ik dat ooit ga doen. Ik neem graag het zekere voor het onzekere. Zelfs als de markt in zou storten, zou ik het niet willen verkopen. Het heeft voor mij nostalgische waarde.”

Hoe reageert jouw omgeving op je besluit om te verhuren?
“Heel gemixt! Sommige vrienden vinden dat ik het verdien, zij zeggen dat ik hard genoeg heb gewerkt om het huis af te betalen en dat het een stukje geluk is. Maar er zijn er ook tussen die minder supportive reageerden. Dat is vervelend. Ik probeer het dan ook uit te leggen, maar ja – het ís ook hypocriet wat ik doe. Maar dan denk ik ook weer: waarom zou ik er maar een paar honderd euro voor vragen als prins Bernhard er miljoenen aan verdient?”