Sinds wij keihard sparen, zijn we vanzelf ook gaan opruimen. En sinds we opruimen, gaat het sparen harder. Die twee dingen lijken hand in hand te gaan. En eindelijk snap ik waardoor dat komt.

Natuurlijk heb ik ook Marie Kondo gekeken op Netflix. Ik was zó door die paar afleveringen heen. Om eerlijk te zijn viel de serie me een beetje tegen, want steeds dezelfde tips eigenlijk. Van: gooi al je kleding op één hoop en zie hoeveel je hebt, om vervolgens op te gaan ruimen. Tot: zo rol je je kleding op. En: gebruik vooral bakjes voor kleinere spullen. Het boek is een stuk boeiender en uitgebreider. Dat zou ik eerder aanraden dan de serie, om eerlijk te zijn.

Ondanks dat het bij ons een rotzooi kan zijn (ben stiekem een chaoot) hebben we niet zoveel spullen. Een stuk minder dan een gemiddeld gezin met twee kinderen, vermoed ik. We hebben één inbouwkast en verder amper bergruimte. Daar moeten we het dus mee doen. Het is een manier om onszelf te dwingen niet teveel spullen in huis te halen. Bij iedere aankoop stel ik mezelf al jaren deze twee vragen.

1. Heb ik het nodig? Is het antwoord hierop ja, dan koop ik gewoon. Ja, je kunt moeilijk zonder sokken in je schoenen. Is het antwoord nee, dan stel ik mezelf nog één vraag.

2. Word ik er (ook op langere termijn) blij van? En dan bedoel ik dus even die euforie van wat nieuws gekocht hebben. Nee, ook volgende week nog en over een paar maanden. Zo kocht ik laatst een houten krukje met leren zitje. 19 euro. Geen seconde over nagedacht. Zo leuk! Ik gooide een van mijn schapenvelletjes er overheen en iedere keer wanneer ik er naar kijk of één van mijn kids erop kruipt, ben ik nog blij.

Marie Kondo beschrijft dat gevoel ook. In haar boek(en) net zoals in de Netflix-serie. Dat spullen alleen iets toevoegen wanneer je er blij van wordt. ‘When it sparks joy,’ vertalen ze dat in het Amerikaans. De Japanse vertaling moet ik je schuldig blijven. Sommige mensen vinden dat concept zweverig, of onzin. Ik snap dat wel een beetje, nu ik Kondo in bewegend beeld heb gezien. Hoe ze de kleding één voor één tegen zich aandrukt om te ervaren wat ze erbij voelt. Dat zie je toch in één oogopslag? Houden. Wegdoen. Wel blij van. Niet blij van. En als je er erg lang over na moet denken, dan is het dus weg ermee.

Als je die twee vragen hierboven genoemd, aan jezelf stelt bij iedere aankoop, heb je Marie Kondo niet nodig. Dan haal je nooit iets in huis waar je geen joy van krijgt, om haar woorden te gebruiken. Dat kan natuurlijk veranderen gedurende de tijd. Wat ik vijf jaar geleden fabulous vond, vind ik nu vaak rondom lachwekkend. Wij zijn de laatste jaren nogal vaak verhuisd, dat dwingt je om alles weer een keer door je handen te laten gaan. Mijn man was stellig: ‘Er gaat niets mee wat we niet bekeken hebben.’ Anders krijg je het effect van de ongeopende dozen die verhuizing na verhuizing meegaan, waarvan je niet eens meer wat wat erin zit. Die verhuizingen dwingen af dat je veel weggooit. En kleiner gaan wonen, zoals wij een paar jaar geleden deden, is natuurlijk ook een goede stok achter de deur. Bij ons is er de laatste weken weer zoveel weggegaan, terwijl ik dacht dat we niet eens zoveel hadden. Daar vergis je je dan toch weer in. Mijn doel is een woonkamer waar ik op de bank zit, rondkijk en denk: ja, van al deze spullen word ik blij. Daar zijn we nog niet, maar we zijn lekker onderweg.

Twee dingen die ik wél echt van Kondo leerde

1.Marie Kondo categoriseert alles. Dus: kleding bij kleding. Kookspullen bij kookspullen. Werkspullen bij werkspullen. En zo door. Grappig is dat ik hierdoor minder vaak spullen koop die niet in een categorie passen. Omdat ik merk dat dat vaak onzinaankopen zijn. Van die aankopen die eigenlijk alleen in de categorie ‘Nutteloos’ passen. Stomme hebbedingetjes, enzo. Eigenlijk alles wat je koopt bij Action, zou je ook kunnen zeggen.

2.Volgens Kondo hebben Japanners moeite met dingen weggooien vanwege onzekerheid. Over de toekomst, over een baan, over financiën, over een woning. Haar overtuiging is dat daardoor een ongezonde situatie ontstaat die mensen aanzet om te verzamelen. Als een soort hamsteren, maar dan met spullen. Zij zegt: als je dat inziet en bedenkt of die onzekerheid terecht is, kun je beter loslaten. Mooie gedachte, die ik wel herken. Sinds ik zekerder ben over mijn gevoelens, mijn relatie, leven en toekomst, of juist de onzekerheid van zaken in mijn leven onder ogen durf te zien en accepteer, gooi ik makkelijker weg.

LEES OOK: Zo helpt opruimen me met besparen

En wat heeft dit alles nu met geld te maken? Veel! Ik koop, door deze ontwikkeling, zoveel minder dan vroeger. Geen onzinnige troepjes. Geen aankopen gewoon om het kopen, omdat ik ongesteld was en mezelf wilde troosten. Dat doe ik al jaren niet meer. Het helpt enorm bij het sparen. Wanneer ik nu op het punt sta iets te kopen en dat uiteindelijk toch niet doe, is het vaker omdat ik niet nog meer reut in huis wil halen, dan dat ik het doe om geld te besparen. Het zijn twee vliegen in één klap, dat zeker. Mijn huis heeft is leger, mijn spaarrekening voller.

Interessant? Bewaar de afbeelding hieronder op één van je borden op Pinterest!