Na een moeilijke periode met financiële problemen nam het leven van Marieke (58) een totaal andere wending. Ze woont op een tropisch eiland. Het leven is er eenvoudig en overzichtelijk, en dat zijn de kosten ook. Ze vertelt wat zo’n leven in de zon kost.
“Het is nooit mijn ultieme droom geweest om te verhuizen naar een tropisch eiland. Toch woon ik sinds een paar jaar op Dominica, een klein eilandje in de Caribische Zee. Het regenwoud hier is prachtig, net als het strand. En de zon schijnt altijd. Ik heb een leuke baan, een eigen stichting en een fijn sociaal leven. Ik voel me rijk. Maar daar is wel wat aan vooraf gegaan, hoor.”
We zijn nieuwsgierig…
“Tot 2001 ging het allemaal goed. Ik woonde met mijn toenmalige partner in een mooi huis. We hadden een forse hypotheek, maar verdienden samen goed. Er waren geen zorgen. Totdat mijn ex psychisch ziek werd. Hij verloor zijn baan en had geen recht op een WW-uitkering. Van de ene op de andere dag moesten we het doen met minder dan een derde van ons inkomen. Dat was slikken, want met alleen mijn salaris konden we de hypotheek niet betalen. Ik vroeg de bank of ik onze lineaire hypotheek kon omzetten naar een annuïteitenhypotheek om de maandlasten wat te verlagen. Maar de bank ging niet akkoord. Toen dacht ik: als jullie niet meewerken, kies is voor een andere weg.”
Welke weg?
“Ik koos ervoor om de hypotheek niet meer te betalen. We hadden mijn salaris hard nodig om onder andere de zorgverzekering en energierekening te betalen, en we moesten ook eten. Natuurlijk wist ik dat ik in de problemen zou komen. Ik stak gewoon mijn kop in het zand en hoopte stiekem dat de bank het niet zou merken. Naïef natuurlijk en na een paar maanden ging de bel. Daar stond de deurwaarder.”
Toen moest de kop dus weer uit het zand?
“Ik verzamelde moed en belde met de afdeling ‘Bijzonder Beheer’ van de bank. Ik kreeg een maand de tijd om het huis te verkopen. Lukte dat niet? Dan werd het gedwongen verkocht. Binnen twee weken was het huis verkocht. Voor de vraagprijs. Er was wat overwaarde, maar dat geld ging linea recta naar de schuldeisers. We speelden quitte. Ik beëindigde de relatie en ging op zoek naar een klein koophuisje voor mezelf. Dat lukte gelukkig ondanks de financiële problemen en BKR-notering die ik had.”
Je kwam weer in rustiger vaarwater terecht?
“De stress was voorbij, mijn financiële problemen zo goed als achter de rug en ik sloot het hoofdstuk af. In 2011 leerde ik online een man kennen die op Dominica woonde. Hij is een gepassioneerd boer en het klikte tussen ons. Ik besloot voor een vakantie van acht dagen naar het eiland te vliegen. Het was er zó mooi en ik werd verliefd. Op hem en op Dominica. Na een heerlijke vakantie vloog ik terug naar Nederland. Vijf jaar hadden we een langeafstandsrelatie. Toen besloot ik te emigreren. Ik verkocht mijn appartement, mijn auto en bijna al mijn spullen. Op 25 november 2016 stapte ik met een koffer en een beetje spaargeld in het vliegtuig.”
En ze leefden nog lang en gelukkig?
“Exact drie weken na mijn komst gingen we helaas al uit elkaar. Met het beetje spaargeld dat ik had, kon ik een uitgeleefd krot boven op een berg huren. Daar zat ik in mijn uppie kerst te vieren. Maar terug naar Nederland wilde ik niet. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik hier een leven kon opbouwen. Zo vond ik een betaalde baan en daardoor kon ik een betere woning huren. Ik had net weer alles op de rit toen in september 2017 de verwoestende orkaan Maria over het eiland raasde. Het hele eiland lag in puin.”
Overwoog je niet alsnog de handdoek in de ring te gooien?
“Juist niet. Ik zamelde geld in om de getroffen inwoners te helpen en had gesprekken met Unicef. Zij waren als hulporganisatie tijdelijk aanwezig in het getroffen gebied en zette tenten op waar kinderen onderwijs kregen en geholpen werden met het verwerken van hun trauma. Omdat ik deze kinderen iets permanents wilde bieden, kwam ik op het idee om de stichting The Breadfruit house op te richten. Met de stichting wil ik getraumatiseerde kinderen van Dominica de mogelijkheid geven hun verhaal te vertellen zonder woorden. Inmiddels heb ik twee succesvolle programma’s op een basisschool afgerond.”
Met de stichting verdien je geen geld. Hoe kom je rond?
“Ik heb mijn betaalde baan nog, 38 uur per week in loondienst. Daarnaast ben ik een uurtje of zeven per week met de stichting bezig.”
Is het leven op het eiland goedkoop?
“Dominica is een ontwikkelingsland. Er is veel armoede hier. Veel kinderen worden hier zonder ontbijt naar school gestuurd omdat er geen geld is voor eten. En dat terwijl er genoeg eten is. Er wordt hier overal fruit en groenten verbouwd. Voor een kist verse producten betaal ik € 9,50. Daar doe ik een week mee. Maar veel producten zijn duur omdat ze geïmporteerd moeten worden. Uiteindelijk ben ik rond de € 600 per maand kwijt aan boodschappen. Wat ik per maand verdien? Omgerekend € 1650 per maand. Mijn huur bedraagt € 730 en ik spaar ongeveer € 200 per maand.”
Dan blijft er niet veel over toch?
“Ik leef heel zuinig, maar geniet wel, hoor. Eén keer per maand lunch ik met vriendinnen in de hoofdstad. Ik heb geen auto, dus meestal loop ik. En soms neem ik de bus. De bus kost maar € 0,50, maar dan moet ik wel geluk hebben. Aan een dienstregeling doen ze hier namelijk niet, haha. Het leven hier is niet altijd makkelijk, maar het is wel simpel en overzichtelijk. Als je in Nederland tomaten nodig hebt, heb je de keuze uit minimaal vijf soorten. Hier is er gewoon één soort tomaat.”
Je bent 58. Hoe zit het met je pensioen?
“In Nederland ben ik al met pensioen. Iedere maand ontvang ik een pensioenuitkering van € 1100, dat bedrag zet ik apart. Van dat geld hoop ik over een paar jaar een vakantiehuisje in Nederland te kopen. Daar kan ik dan zelf af en toe wonen en de resterende tijd verhuur ik het. Daarmee creëer ik voor mezelf een soort aanvullend pensioen. Ik heb geleerd van de periode met financiële problemen. Dat maakt het leven weer een stukje zorgelozer, op mijn tropische eiland. ”