Een prachtige 2-onder-1-kap met een behapbare hypotheek van zo’n 180.000 euro. Wat wil je nog meer? Nou, soms verlang ik terug naar de stad. Naar de Randstad met al zijn voorzieningen en inspiratie. Maar ook met giga dure huizen. Wat te doen?

Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik op deze site schreef: Fuck de Randstad. En ik meende het. We hadden net ons nieuwe huis opgeleverd gekregen en ik voelde me de koning te rijk. Niet alleen vanwege het huis, ook vanwege de financiële vrijheid ervan. Ik had alle ruimte en luxe die ik me ooit had kunnen en willen wensen, en betaalde er nog geen 600 euro netto per maand voor. Mensen waren wel verbaasd, dat wij naar ons polderdorpje gingen. Maar ik dacht: wie is hier nou gek? Wij of jij? Met je hypotheek met maandlasten van 1500 euro in de maand.

Lees ook: Zoveel scheelt het als je spaart voor een huis

Het is verleidelijk om te denken dat je het beter voor elkaar hebt dan een ander. Zeker als je het ook best prima voor elkaar hebt. Maar er is geen goede of slechte keuze. Sommige mensen zijn born & raised in een dorpje in de Randstad. Wie ben ik dan om te zeggen dat mensen gek zijn dat ze er niet weg gaan. Dat ze de hoofdprijs betalen voor een heel bescheiden huisje en dan ook nog 1,5 uur heen en 1,5 uur terug in de auto zitten voor hun werk. Tja, als het voor jou werkt. Prima. Ik dacht tot voor kort: de Randstad gaan wij nooit meer doen. Te druk maar zeker ook: te duur. En toch, tegen al mijn eigen verwachtingen in, ook, kriebelt het toch.

Mijn man en ik woonden ooit in Haarlem. Het waren mooie jaren. We woonden in een prachtig pandje, sliepen op een vide onder een dakraam, waar we ’s avonds de kerkklokken hoorden luiden. Met Kerstmis, wanneer er traditiegetrouw, ieder jaar een samenzang was op de Grote Markt, konden wij vanuit bed meegenieten. Och, die tijden. Kijk, we hebben nu twee kleine kinderen en die plek, dat huis, zouden beide geen optie meer zijn. Het was te klein en te onhandig. Maar die stad blijft trekken. Het is een prachtige stad, met een dorps gevoel. Het is ook één van de duurste steden van het land. Doe de huizenprijzen maar x 2, in vergelijking met het rustige dorpje waar we nu wonen.

Ik waagde me een paar weken geleden aan een rondje Funda’en. Ik kreeg een lijstje huizen te zien in Haarlem en kreeg er gratis een rolberoerte bij. Die prijzen! En mensen staan er nog voor in de rij, ook. Mijn eerste gevoel is: laat maar zitten. Ik ben niet zo ver gekomen om weer een tophypotheek af te sluiten, tegen een hoge rente omdat het risico voor de bank zo hoog is. Daar heb ik de laatste jaren toch niet voor gespaard? Dat is mijn hoofd aan het woord. Dan is er nog mijn hart. Die heb ik toch een beetje in Haarlem achter gelaten. Wanneer ik er af en toe nog kom, voel ik iets wat ik elders niet voel. Een soort opgewonden gevoel. Ik wil het niet thuiskomen noemen, te cliché. Maar misschien zoiets.

Verhuizen. Nu nog niet, maar over een paar jaar, misschien? Los van de impact die het voor onze kinderen zou hebben, is het financiële gevolg ingrijpend. Het zou betekenen dat onze vaste lasten met honderden euro’s tegelijk omhoog zouden gaan. Het huis uitlopen en meteen in de oude stad zijn, lijkt me heerlijk. Maar ik heb geen zin om te gaan werken om te wonen. Woon ik eenmaal in Haarlem, ben ik alleen maar buiten de deur aan het werk om de hypotheek te betalen? Nee, dank je. Het zijn lastige keuzes, die ik ook vaak hoor van lezers, hier. Verhuizen naar een duurdere gemeente. Verhuizen naar een groter en duurder huis? Wanneer je eenmaal zulke fijne lage woonlasten voor jezelf hebt gerealiseerd, is het moeilijk door te stromen. En natuurlijk moet je jezelf afvragen: is het nodig? Word je er gelukkiger van? En hoeveel is dat je waard? Daar ben ik, voor mezelf, nog niet helemaal uit.

Lees ook: Hoe wij een ton spaarden voor ons huis