Kate (41) kocht haar eerste koophuis in het guldentijdperk. Dat was een goeie zet. Inmiddels woont ze in haar zesde koophuis. Hopelijk haar laatste. Ze financierde ze allemaal alleen.
Door Chantal
“Oké, ik woon in koophuis nummer 6. Best bizar. Ik beschik over twee ton eigen geld in bakstenen. Along the way heb ik toch iets goed gedaan. Ik heb een neus voor goede huizen. Vaak wat ouder en waar de meeste mensen niks in zien. Ik wel, ik zie meteen het plaatje en vind het niet erg om er een verbouwing tegen aan te gooien. Ik heb op veel van mijn woningen flink verdiend, maar ben ook de mist in gegaan. Relatie uit, crisis, schuld. Wat heb ik daarvan geleerd? Alles vastleggen bij de notaris. De huizen heb ik altijd in mijn uppie gekocht. Ik heb twee lange relaties gehad, een van 12 jaar en een van 8 jaar. Door break-ups en gezinsuitbreiding ben ik vaak verhuisd. “
Laten we even bij je eerste huis beginnen.
“Dat weet ik nog precies. Dat was in de guldentijd, in het centrum van Amsterdam, bij het Amstelveld. Als ik dat huis nu nog had, was ik binnen geweest, maar dat is een koe in zijn kont kijken, zoals ze hier zeggen. Het was het jaar 2001 en een huis kopen was heel makkelijk. Banken deden niet moeilijk. Ik had mijn eerste baan en wapperde met mijn halfjaarcontract en intentieverklaring. Dat was genoeg. Ik kocht het huis voor 150.000 gulden.”
Dat is nu wel anders.
“Jazeker! Vervolgens heb ik na een tijdje uit liefde het huis ook op de naam van mijn toenmalige vriend gezet. Ik vond het zo lullig dat hij bij mij inwoonde. Ik dacht: joh, wat maakt het uit. De bankmedewerker vroeg nog of ik het zeker wist. Inmiddels had ik ook het souterrain erbij gekocht, tuin op het zuiden, twee verdiepingen en dat in hartje Amsterdam. Maar ik was jong en onbezonnen. Ik verkocht het zonder nadenken. Had geen idee dat ik het beter als investering kon aanhouden.”
Klinkt alsof je er spijt van hebt?
“Nou, deze grap heeft me heel veel geld gekost. We verkochten het huis om in Noord te gaan wonen, toen nog lekker rauw. Weg uit de drukke binnenstad. We kochten een jarendertigwoning voor twee ton (euro’s) met giga tuin in het landelijke stukje Noord, tegen Landsmeer aan. Na een jaar verbouwen (kosten €50.000) was het huis klaar. Daarna was de relatie ook klaar. De koek was op. Het was inmiddels crisis. In het land, maar ook bij ons in huis. Hij wilde het huis niet uit, dus dan maar verkopen. We verkochten het huis met heel veel verlies. Het huis stond onder water. Het kostte me ruim €30.000 om de restschuld aan de bank te betalen. Mijn spaargeld waar ik jaren keihard voor had gewerkt, het was allemaal weg.”
Door naar een nieuw koophuis of niet?
“Ik heb eerst een jaar gehuurd. Een mooie tijd. Maar op een gegeven moment verlangde ik naar een eigen plek. Ik nam me voor nooit meer een huis op iemands naam te zetten. En alles vast te leggen bij de notaris. Ik had hier zelf hard voor gewerkt. De huizenmarkt was ingestort en ik kocht voor anderhalve ton een appartement op de derde verdieping in de Baarsjes in Amsterdam. Ik was verliefd en hij trok vrij snel bij me in, omdat hij onverwacht op straat kwam te staan. We waren dolgelukkig daar, en wilden graag een kind. Ik was hoogzwanger en wilde alle zolderbergingen erbij kopen, zodat we twee verdiepingen zouden hebben, een dubbel bovenhuis. Handig met die kleine op komst. Het was bijna gelukt, maar de VvE lag dwars, en ik moest bevallen. Nadat de baby er was wilde mijn partner graag de stad uit. Bij mij begon het ook te kriebelen. Ik heb de woning zelf verkocht voor drie ton, zonder makelaar, met ruim een ton overwaarde.”
Dus je ging naar koophuis nummer, eh 4?
“Ja! Een idyllisch huis in dito omgeving. Een grote mensenhuis op het platteland. Kosten: €270.000. Het was een vrijstaande dijkwoning aan het water, je kon er zo in springen, in the middle of nowhere. Kind, hond, het bekende huisje boompje, beestje. Ook daar weer een verbouwing en weer zette ik het huis op zijn naam. Maar ik liet wel mijn eigen geld bij de notaris vastleggen. Dat was die overwaarde van ruim een ton. Ik had dus wel iets geleerd! De relatie sneuvelde. Het is leuk als gezin, zo afgelegen wonen, maar minder leuk als alleenstaande moeder. Er hing verdriet in het huis. Op een gegeven moment kreeg ik een bod van 4 ton. Daar heb ik het huis voor verkocht, dus ook zonder makelaar. Achteraf heb ik spijt dat ik daar ben weggegaan. Zo zie je maar dat beslissingen maken als je in de verwerking van een scheiding zit, geen goed idee is. Ik wilde opnieuw beginnen. Ik had een coach. Zij motiveerde me om terug te gaan naar de stad. En dacht dat het zou helpen als ik weer midden in het leven van Amsterdam zou zitten, dichtbij mijn vrienden. Dat viel vies tegen.”
Dus terug naar Amsterdam, koophuis nummer 5?
“Ja, voor belachelijk veel geld (€350.000) kocht ik een woning gekocht in Amsterdam. En ruim een halve ton boven de vraagprijs. Ik heb er anderhalf jaar gewoond. Met plezier trouwens. En ik had deze move nodig om verder te kunnen. Ik wist nu dat ik niet meer in de stad wilde wonen. Te veel prikkels. En de stad was niet meer de stad waar ik als achttienjarige kwam wonen. Toen de coronacrisis uitbrak heb ik het verkocht, ik speelde quitte. Als ik had geweten dat de markt nog meer overspannen zou worden, had ik gewacht. En een giga klapper gemaakt. Maar het was goed zo. Ik woon nu in een huis van 150m2, met voortuin, achtertuin, kantoor aan huis, voor minder dan het geld van het appartement van 48m2 in Amsterdam, drie hoog achter. Ik betaalde er 3 ton voor. De verbouwing viel wel vies tegen. Ik heb er inmiddels meer dan €50.000 ingepompt. Doordat ik geld in bakstenen bezit is mijn hypotheek slechts €185.000.”
En ten slotte: is 6 een blijvertje?
“Kijk ik vind het tof om van niets iets te maken. Een bepaalde sfeer neer te zetten. In dit laatste huis doe ik alles met spullen van de Kringloop en Marktplaats. Ik had eigenlijk binnenhuisarchitect willen worden. Huizen verbouwen en inrichten is mijn hobby. Ik heb meteen een plaatje in mijn hoofd en weet hoe het moet worden, wat een ruimte nodig heeft. En het is fijn dat ik niet afhankelijk ben van een partner. Ik heb wat dat betreft mijn les geleerd. Ik ben trots dat ik het in mijn eentje doe, ook al is het niet makkelijk. Het leven alleen is duur! Het klink raar, zes koophuizen, maar ik was op doorreis. Iemand noemde me eens een nomade. Dat klopt. Ik heb tien jaar rond de wereld gezworven en ben ook vaak verhuisd. Maar nu heb ik eindelijk mijn plek gevonden. In het dorp waar ik ben geboren en getogen. De cirkel is rond.”
Wil je dit artikel nog een keer lezen? Bewaar hem dan op Pinterest:
