Vroeger betaalden bijna alle gezinnen de rekeningen van één inkomen. Tegenwoordig? Bijna niemand meer. Terwijl dat echt nog prima kan. Wij doen het namelijk ook.
Ik bedacht het een paar maanden geleden, eigenlijk naar eindelijk van een nieuwsbericht. De SGP klaagde dat gezinnen met één inkomen relatief teveel moesten afdragen. In hun gelovige achterban werken de meeste vrouwen niet. Daarnaast zijn er natuurlijk legio andere redenen waarom maar één van de twee partners werkt. Ziekte, werkloos, en ga zo maar door. Mijn man en ik werken allebei, beide als zzp’ers. Hij is radiopresentator en voice-over, ik schrijf stukkies, om het maar zo te noemen. We verdienen daar samen een prima inkomen mee. Onze vaste lasten zijn net wat meer dan 2000 euro per maand, inclusief alles. Dat is minder dan ik iedere maand netto verdien. (Dat is een luxe, ik weet het.) En dus dacht ik: waarom die rekeningen niet allemaal van mijn salaris betalen en het inkomen van mijn man helemaal sparen en/of investeren. Nu zeg ik hierboven: het kan prima, leven van één inkomen. Dat moet misschien een beetje genuanceerd. Ik bedoel dat dat haalbaar is voor tweeverdieners met prima salarissen. Daar zijn er genoeg van. Er zijn natuurlijk ook genoeg gezinnen waar het niet haalbaar is. Dat besef ik maar al te goed.
Lees ook: Mijn inkomen van afgelopen maand
Mijn man vond het wel een goed idee. Hij is slecht in rekeningen (op tijd) betalen. Hij vindt financien niet leuk om te doen. Ik heb er geen moeite mee, zie er wel een uitdaging in. Dus spraken we: jij stort je inkomen op de spaarrekening en een deel (500 euro per maand) in aandelen. Hoe we dat doen lees je hier.
Van al het geld dat ik binnen krijg, haal ik aan het einde van de maand de kosten voor de rekeningen af. Ook extra kosten – een keer nieuwe schoenen voor de kinderen, of een etentje, betaal ik. Dat is iedere maand een uitdaging, geef ik toe. Soms gaat het maar net. Als ik een slechte maand heb gedraaid, of een opdrachtgever niet op tijd betaalt, is het soms krap. Dat gevoel kende ik eigenlijk niet. Zo van: kunnen we deze maand de rekeningen wel betalen. Nu is die zorg bij ons natuurlijk fictief. Want mijn man verdient ook nog geld. Maar ik ga er wel anders door denken over onze inkomsten en uitgaven. Ik vind dat ik met mijn inkomen alles zou moeten kunnen betalen. Zo niet, dan geven we echt teveel geld uit. De manier waarop we het nu aanpakken is veel confronterender dan toen we beide inkomens nog als ‘uitgeef-geld’ zagen.
Ander voordeel is dat er nu echt structureel gespaard en geïnvesteerd wordt. Mijn man heeft één grote, vaste opdrachtgever. Daar werkt hij iedere maand ongeveer net zoveel en krijgt dus iedere maand ongeveer net zoveel betaald. Wanneer hij dat geld ontvangt, zet hij belasting en BTW weg op een aparte rekening. Dan blijft er zo’n 1000 euro spaargeld over (of we lossen dit af op de hypotheek) en 500 euro om te investeren in indexfondsen op de beurs. Dat zijn dus twee vaste bedragen die we altijd halen. Alle andere bedragen die binnenkomen gaan na aftrek van afdrachten, hup, zo naar de spaarrekening. Mijn man is dus volledig gefocust op zoveel mogelijk sparen en geeft daardoor niet onnodig geld uit. Ik ben volledig gefocust op het betalen van alle vaste lasten en andere rekeningen en geef daardoor zo min mogelijk geld uit. Het werkt dus niet alleen in praktische zin, maar houdt ons ook allebei bij de les.
Het belangrijkste vind ik uiteindelijk dat we weten dat we het met één inkomen ook redden, mocht het ooit nodig zijn. Stel dat we ooit uit elkaar gaan, één van ons inkomen verliest of er iets anders gebeurt waardoor onze verdiensten door de helft gaan. Dan hoeven we niet te verhuizen en hoeven we niet wakker te liggen. Bovendien: we hebben ook onze flinke spaarpot nog, dan. Al hebben we die dan niet eens nodig. Het geeft een hoop rust en neemt veel zorgen weg. En het geeft ook de ruimte aan ons beide om eens te zeggen: Nu wil ik iets anders gaan doen. Een vaste opdrachtgever laten gaan, een nieuw project beginnen (zoals PorteRenee). Uiteindelijk heeft ook dit weer allemaal te maken met…. ja, daar is het woord weer: vrijheid.
Lees ook: ‘We leven met het hele gezin van mijn parttime inkomen’
