Elise van Heerde (45) zat jarenlang in de bijstand. Ze droomde ervan ooit een Mini Cooper te rijden. Na lang sparen lukte het haar. “Iedere keer dat ik instap, denk ik: dat heb ik maar mooi zelf gedaan!”
“Ons derde kind was zeven maanden oud toen ik bij mijn ex-partner wegging. Het ging niet meer samen. Ik wist: deze beslissing zet alles op zijn kop. Ik word een alleenstaande moeder met drie kleine kinderen. Mijn man verdiende tot die tijd het geld en ik was thuis bij de kinderen. Nadat we uit elkaar gingen moest ik het helemaal zelf gaan doen. De kinderen gingen naar de opvang en ik vond een baan op een callcenter van een taxibedrijf. Ik verdiende zo’n €750 per maand, wat door bijstand aangevuld werd tot ruim €1100. Het was, met wat toeslagen en een beetje kinderalimentatie, genoeg om van te leven. Meer ook niet. Ruimte voor luxe was er niet.
‘s Avonds in bed, wanneer de kinderen al sliepen, fantaseerde ik over betere tijden. Over een eigen bedrijf beginnen. Ik droomde dat ik ooit in een Mini Cooper zou rijden. Die auto vond ik zo mooi. Maar het stond natuurlijk voor meer dan dat. Het stond voor vrijheid en voor vooruitgang. Voor de weg omhoog uit deze, toch soms, verdrietige situatie. Maar hoe zou ik dat als alleenstaande moeder in de bijstand bereiken? Ik wist het niet. Toen nog niet. Er volgden een paar zware jaren. Ik kon mijn kinderen veel liefde geven. Daar verwende ik ze mee. Materieel kon ik dat niet.
Mijn oudste dochter kan goed leren en ging naar het vwo. Daar kwam ze in de klas bij veel kinderen met goed verdienende ouders. Niet perse rijk, maar wel met inkomens van modaal of meer. Het waren gezinnen waar financieel meer ruimte was dan bij ons thuis. Haar vriendinnen droegen merkkkleding en gingen op vakantie naar het buitenland. Ik was allang blij als ik ze in de zomer een weekje mee kon nemen om te kamperen op Vlieland. Ze vroeg tijdens het ontbijt op de camping eens: ‘Wanneer gaan wij eens naar het buitenland?’ Ik probeerde haar uit te leggen dat het geld er niet was. Dat ik haar frustratie begreep, maar dat ik er niet meer van kon maken. En dat ze vooral goed haar best moest doen op school, zodat ze dat later zelf wel kon betalen. Dat is niet leuk om te moeten zeggen. Het deed me soms best verdriet. Aan de andere kant: ik groeide ook op in een gezin waar het geen vetpot was. Ik heb er, achteraf gezien, niet onder geleden. De liefde blijft je bij, niet de nieuwe schoenen.
In 2015 startte ik naast mijn baan mijn eigen bedrijf als opruimcoach. Ik had een paar jaar eerder zelf om hulp gevraagd omdat ik het niet kon bolwerken. Werk, kinderen en alles wat erbij komt kijken. Praktische dingen bleven liggen. Ik ben van nature opgeruimd en georganiseerd maar met een hoofd dat overliep, lukte dat niet meer. De hulp die ik kreeg deed mij zo goed, dat ik anderen dat ook wilde bieden. Overzicht, een plan, en een paar extra wapperende handen in huis. Al snel kreeg ik mijn eerste opdrachten, onder meer van de gemeente. Ik besloot om alles wat ik daarmee verdiende, apart te zetten. Ik was gewend om van een minimaal inkomen te leven. Natuurlijk kon ik dit extra geld nu uitgeven. Maar waarom? Ik bouwde er een financiële buffer voor mezelf van op, om op terug te vallen in mindere tijden. Daarna spaarde ik door. Voor die Mini waar ik nog altijd van droomde. Ik zette zo’n 600 tot 800 euro per maand weg. Soms had ik een financiële tegenvaller en kon ik niet sparen.
Na een goede twee jaar sparen werd ik via via gebeld: er stond bij een garage verderop een mooie, verlengde Cooper te koop. Ik ging meteen kijken en was op slag verliefd. Het was een donkergrijze, bijna zwarte auto. Grijs dak, grijze bumpers en spiegels. Grijze strepen voorop de motorkap. Ik betaalde er zo’n €9.000 voor. Met een knoop in mijn maag, hoor. Wat een geld. En wat had ik hier lang voor gespaard. Toen ik de sleutel in mijn handen kreeg, werd ik letterlijk duizelig. Had ik dit nu echt gedaan? Had ik dit nu echt helemaal zelf bereikt? Geëmotioneerd reed ik naar huis. Ik reed in mijn droom, die nu werkelijkheid was geworden. Ik parkeerde mijn nieuwe auto veilig voor de deur. Mijn dochter kwam meteen naar buiten: ‘Mam, gaaf!’ Ze had net haar rijbewijs gehaald en vroeg of zij er ook in mocht rijden. ‘Voorlopig even niet,’ antwoordde ik. Ik moest er niet aan denken dat er iets mee zou gebeuren.
Ik rij de Mini nu 1,5 jaar lang en er zit nog geen krasje of deukje in. En mijn dochter mag ‘m inmiddels ook af en toe meenemen. Ik ga er iedere week mee door de wasstraat en maak dan zelf nog de binnenkant helemaal schoon. Op de zijkant en achterkant heb ik stickers geplakt met de naam van mijn bedrijf. Deze auto is mijn visitekaartje. Nog iedere keer wanneer ik instap, denk ik: ‘Yes. Het is me gewoon gelukt.’ Mijn Mini heeft me laten zien dat er meer kan dan je zelf denkt. Als je het maar écht graag wilt. Als een alleenstaande moeder met drie kinderen het kan, kan bijna iedereen het.”
Dit artikel is een samenwerking met LeasePlan Bank. Zij geloven, net als ik, dat sparen leuk kan zijn. En je spaarcenten staan er lekker ‘ver’ weg van je betaalrekening. Zo voorkom je dat je je spaargeld impulsief over de balk smijt. Dat helpt mij enorm, jou misschien ook.
