Patricia (26) en Joris (27) wonen nog bij hun ouders. Noodgedwongen, want een huis kopen lijkt onbegonnen werk. Ze kunnen €375.000 lenen, maar toch vissen ze iedere keer weer achter het net.

“Joris en ik wonen bij onze ouders. Dat doen we niet voor onze lol. We hebben het goed thuis, maar snakken naar een eigen plek. Jarenlang zijn we al bezig met onze zoektocht naar een koophuis. Maar de markt is zo overspannen, dat we ons droomhuis nog steeds niet hebben kunnen kopen.”

Genoeg geld

“We hebben allebei een vast contract. Joris werkt als grafisch tekenaar en ik in kinderopvang. We wonen in Friesland en zijn op zoek naar een huis in het dorp waar Joris vandaan komt en veel familie van mij woont. Samen hebben we een prima salaris en we kunnen een hypotheek krijgen van €375.000. Doordat we nog thuis wonen hebben we lang en goed kunnen sparen. Het eigen geld dat we moeten inleggen, is geen enkel probleem. Er blijft zelfs genoeg over om een eventuele verbouwing te bekostigen. Je zou denken dat het niet zo moeilijk is. Maar niets is minder waar. Iedere keer vissen we weer achter het net. Zo frustrerend.”

Vraagprijs flink overboden

“We zoeken een vrijstaand huis, maar een ruime twee-onder-een-kap is ook prima. Concessies doen in oppervlakte willen we niet. Joris maakt in zijn vrije tijd meubels en daar heeft hij ruimte voor nodig. Er zijn wel huizen, maar het grote probleem is dat we continu worden overboden. En dan heb ik het niet over €5.000. Nee, er worden echt gigantische bedragen boven de vraagprijs geboden. We bezichtigden eens een huis van €350.000 waar we een bod op wilden doen. De makelaar nodigde alle geïnteresseerden uit op een vrijdagmiddag. Iedereen schreef zijn bod op en de hoogste bieder kreeg het huis. Wij wilden het zo graag hebben, dat we maar liefst €25.000 boven de vraagprijs boden. Helaas was er een ander stel dat €50.000 overbood. Toen stonden we weer met lege handen. Ik vond deze manier overigens wel fijn, want zo wisten we meteen waar we aan toe waren. Het gaat er geregeld een stuk minder eerlijk aan toe.”

Verkoper heeft het laatste woord

“Zoals die keer dat we op maandag een bezichtiging hadden en tot vrijdag 16.00 uur de tijd kregen een bod te doen. Terwijl wij serieus nadachten over een goed bod kregen we op woensdag al het bericht dat het huis was verkocht. Tja, de verkoper heeft toch het laatste woord, hè.”

Er is een grens

“Het gevaar van heel graag willen, is natuurlijk dat je veel te veel gaat overbieden. We waren een keer verliefd op een huis van €425.000. Het huis was volledig af en we konden er zo in. Daar hebben we wel serieus over nagedacht, maar we wisten ook dat we weer moesten overbieden. Toen zeiden we tegen elkaar: ‘Als we dit doen, dan stopt het nooit.’ En onze maandlasten worden dan gewoonweg te hoog. We hebben uitgerekend dat als we dat huis zouden kopen we €2.300 per maand aan vaste lasten zouden hebben. Dan houden we te weinig over. En ik wil ook nog leuke dingen kunnen doen. Een keer op vakantie of lekker shoppen. In de toekomst willen we graag kinderen. Dat kost ook geld.”

Briefjes in de bus

“We doen er alles aan. We hebben zelfs briefjes in de bus gedaan bij woningen die we graag zouden willen. Dan hoop je dat wanneer mensen hun huis willen verkopen op een gunfactor. Maar tot nu toe zonder resultaat. Zelf een huis bouwen is ook geen optie, want er zijn gewoon geen kavels te koop hier.”

Huren als laatste optie

“We hopen dat we dit jaar nog een huis kunnen kopen. Alle makelaars hier in de regio weten dat we een woning zoeken. We krijgen vaak de kans om een huis als eerste te bezichtigen. Maar toch lukt het niet. Als we dit jaar nog een huis kopen, hoeven we geen overdrachtsbelasting te betalen. Hoe dat volgend jaar zal zijn, weet ik niet. En lukt het niet? Dan gaan we toch maar huren, denk ik. Aan de ene kant doen we dat liever niet, want de huren in de vrije sector liggen rond de €1.000. En dat is dan exclusief gas, water en licht. Aan de andere kant zijn we zo toe aan een eigen plek.”

Vrienden uitnodigen

“Op onze leeftijd nog bij je ouders wonen, is gewoon niet fijn. Je wilt zelf bepalen wat en wanneer je eet bijvoorbeeld en geen verantwoording hoeven afleggen waar je bent en hoe laat je thuiskomt. Maar het vervelendste vind ik dat we geen vrienden kunnen uitnodigen. Lekker samen eten, een spelletje doen en doorzakken. Dat doe je niet bij je ouders. Veel van onze vrienden hebben een eigen huis, dus daar gaan we vaak langs. Het voelt alsof we de boot hebben gemist.”

Meer bouwen en doorstroomwoningen

Een kant-en-klare oplossing voor het probleem heb ik niet, maar ik denk wel dat er meer moet worden gebouwd. En dat er goede doorstroomwoningen voor ouderen komen. Er zijn hier in de buurt zo veel 70-plussers die nog veel te fit zijn voor een verzorgingstehuis, maar wel graag een seniorenwoning met een wat minder grote tuin willen. Als de gemeente daar nu eens goede plannen voor maakt, dan wordt het voor jonge mensen zoals wij vast een stuk makkelijker te kopen.”