We hadden er ruim vier jaar hard voor gespaard. En toen stond het heel even op onze bankrekening: 100.000 euro. Wat ging er toen allemaal door me heen?

Wat kost een Ferrari eigenlijk? Even Googlen. Een nieuw exemplaar dik 300.000 euro. Oke, dat redden we niet. Een tweedehands, misschien. Ik zag prachtige exemplaren voorbij komen. We kunnen ook nú besluiten om twee jaar lang niet te werken en de wereld rond te reizen. Dat kan gewoon met dit geld.

Lees ook: Hoe wij een ton spaarden voor ons huis

Het was eigenlijk niet de bedoeling maar er stond bijna een ton op onze rekening. De notaris zou het geld op ons verzoek onder zich houden. Het was al het geld dat loskwam uit de grotendeels afgeloste hypotheek van ons oude huis. Ze zouden het op een veilige rekening zetten en dan doorsluizen voor de aankoop van ons nieuwe huis. Dat ging niet helemaal goed en dus checkte ik mijn rekening en trof daar plotseling heel veel geld aan. Hadden ze het toch naar ons overgemaakt.

Ik riep meteen mijn man en samen staarden we even naar het scherm. Toen moesten we allebei heel hard lachen. Opeens werd tastbaar waar we zo lang zo hard voor hadden gewerkt en ook best wel wat voor hadden gelaten. ‘We kunnen het opnemen in munten van één euro en er dan ons bad mee vullen,’ riep hij, hardop lachend. Ik moest er heel dom om giechelen. Niet omdat het nou zó grappig was, wel omdat ik er bloednerveus van werd.

Misschien wilde ik het daarom ook liever niet op mijn rekening hebben. Omdat ik bang was dat ik er spontaan iets heel wilds mee wilde doen. Rood of zwart in het casino, ofzo. All or nothing. Even voelen dat je leeft. Zoiets geks. Voor de grap hebben we al het geld dat we her en der nog hadden staan op dezelfde rekening gezet en er een screenshot van gemaakt. Gewoon voor onszelf. En toen maakten we het weer terug over naar de notaris. Dat is nog best ingewikkeld trouwens, zulke sommen geld overmaken. In films gebeurt dat altijd met één druk op de knop. Bij ons duurde het drie dagen en tig overboekingen. Maar oké, het was weer veilig bij de notaris beland.

Het ging natuurlijk niet om de euro’s zelf. Niet om dat immense bedrag. Het ging erover dat we hadden gerealiseerd wat begon als niet meer dan een gedachte. Een hoop, een wens. Waarbij we het gevoel hadden dat het onhaalbaar was. Niet lang,hoor, alleen even in het begin. Een ton. 100.000 euro. Dat wonnen mensen in de loterij. Dat spaarde je niet zelf bij elkaar. Dat kon helemaal niet. Het is het gevoel dat veel mensen nog altijd hebben wanneer ze ons verhaal lezen. Hoe vaak ik al niet te horen heb gekregen: dat is voor ons niet haalbaar.

Met dat gevoel begonnen wij ook. Tot we aan de keukentafel gingen zitten rekenen. Hoeveel konden we sparen? Als we écht wilden. En toen bleek er financieel veel meer ruimte te zijn dan we dachten. Het duurde uiteindelijk zo’n 4,5 jaar tot het moment dat het allemaal op onze rekening stond. Ik ben blij dat we niet voor die Ferrari zijn gegaan, al was het een tweedehands exemplaar. Ik ben blij dat het geld in ons huis zit, waardoor we nu ruim 400 euro netto betalen voor onze 2-onder-1-kap. Waardoor ik nu weet dat ik dit huis altijd zal kunnen blijven betalen, wat het leven ook voor ons in petto heeft. Dat geeft een gevoel van vrijheid en rust. En daar word ik veel gelukkiger van dan van een snelle auto.

Lees ook: 100.000 euro sparen. Hoe dan?