Alles veranderde toen Lisanne (31) tijdens haar werk een kopstoot kreeg en arbeidsongeschikt raakte. Sinds kort moet ze leven van een uitkering. Hoe gaat dat?
“Ik werkte als activiteitenbegeleider in een epilepsie-instelling. Een paar dagen voor van het ongeluk was er wat discussie over een bepaalde dienst die niemand wilde draaien. Ik snapte wel waarom. Het meisje dat begeleid moest worden was onhandelbaar en agressief, werd er gezegd. Veel collega’s bedankten ervoor. Maar goed, iemand moest het doen, dus ik offerde me op. Helaas was ik niet ingewerkt en wist ik niet goed wat ik bij haar kon verwachten. Het ging uiteindelijk goed mis: het meisje deelde een flinke kopstoot uit. De diagnose: een hersenschudding. Tenminste, dat dacht de dokter toen.”
Wat gebeurde er daarna?
“Het was vlak voor de periode van de eerste corona-lockdown. Mijn vriend was aan het werk en mijn twee dochters mochten niet naar de opvang. Zes weken was ik met ze thuis. Toen merkte ik pas echt dat er wat mis was: ik kon niets van ze verdragen. Als er een Duplo-blokje op de grond viel, zat ik al tegen het plafond: de prikkels deden letterlijk pijn aan mijn hoofd. In mei ging ik daarom weer naar de huisarts. Na meerdere onderzoeken kwam de aap uit de mouw: ik had niet-aangeboren hersenletsel. Ik was ineens arbeidsongeschikt.”
Jeetje, wat heftig. Wat voor klachten heb je hierdoor?
“Ik ben chaotisch en kan niet helder nadenken, spring daarom van de hak op de tak. Daarnaast kan ik geen prikkels verdragen. Geluid, licht, gegil van kinderen of zelfs als iemand een liedje fluit, alles is te veel. Tenslotte heb ik ook nog tinnitus, oftewel een chronische piep in mijn oren. Dit alles maakt dat mijn energielevel ontzettend laag is en ik al snel moe ben.”
Valt er iets aan te doen?
“Ik heb allerlei therapieën geprobeerd om beter te worden, maar de artsen lieten weten dat ik me misschien voor altijd zo blijf voelen. Dat ik dus ook arbeidsongeschikt blijf. Dat is moeilijk, want ik zou zo graag mijn oude leven terug willen.”
Hoe zag dat oude leven eruit?
“We leefden in de zesde versnelling: etentjes, verjaardagen, uitjes met de kinderen. Daarnaast werkte ik drie dagen in de week met veel plezier bij de epilepsie-instelling en verdiende ik netto € 1600 per maand. Ik had zelfs al een akkoord om weer een opleiding te volgen zodat ik manager kon worden binnen het bedrijf, dan zou ik ook meer gaan verdienen.”
En dan gebeurt er iets waardoor alles ineens anders wordt…
“Klopt. Het eerste jaar na de kopstoot kreeg ik nog een volledig salaris. Daarna kreeg ik 70% van mijn salaris. Ik had echter veel vakantiedagen en PLB-uren opgebouwd (Persoonlijk Budget Levensfase, een urenbudget voor medewerkers in de gehandicaptenzorg red.) die ik liet uitbetalen: zo’n 33 uur per maand. Zo compenseerde ik de 30% die ik van mijn oude salaris miste. Sinds maart vorig jaar ben ik niet meer in dienst en gaat mijn inkomen dus naar beneden.”
Hoe ga je met zo’n veranderende financiële situatie om?
“We hebben bijvoorbeeld één van onze twee auto’s de deur uit gedaan. Daarnaast moeten we veel meer op de kleintjes letten en kunnen we niet meer zomaar alles doen zoals we dat voorheen wel deden.”
Heb je een schadevergoeding gekregen?
“Na het ongeluk voelde ik me vooral schuldig dat ik niet meer kon werken, maar tijdens mijn therapieën ging ik steeds meer inzien dat de escalatie met het meisje hún schuld is geweest. Zij hadden ervoor moeten zorgen dat ik beter ingewerkt was. Ik heb toen rechtsbijstand ingeschakeld. Na een jaar bekende mijn werkgever schuld. Maar over een schadevergoeding loopt nog een zaak. Hoeveel dat uiteindelijk kan worden, weet ik niet. Ze vergoeden nu gelukkig wel mijn onkosten.”
Over welke onkosten heb je het dan?
“Mijn jongste dochter gaat een dag extra naar de opvang door mijn situatie. Ik moest hulpmiddelen aanschaffen, en de therapieën natuurlijk. Daarnaast had ik meerdere onderzoeken in het ziekenhuis. Dat kon zomaar € 800 per keer kosten. Die vergoeding van mijn werkgever kwam overigens best wel laat, ik moest tot die tijd alles voorschieten. Gelukkig had ik een spaarpot van ongeveer € 10.000. Als ik dat niet had gehad, hadden we echt in de problemen gezeten.”
Jeetje, en dat allemaal door die ene dag in 2020
“Soms denk ik weleens: wat als ik toen wél mijn grenzen aan had gegeven? Maar ja, dat is makkelijk praten achteraf… Ik heb me eerst vaak een slechte moeder gevoeld, omdat ik er voor mijn gevoel niet genoeg voor ze kan zijn. Door de therapie die ik heb gevolgd weet ik nu dat ik er op mijn manier juist wel vaak voor ze ben, omdat ik altijd thuis ben. Ze weten van mama’s situatie. Als ik mijn oordopjes in heb, mogen ze even niet tegen mij praten en daar gaan ze goed mee om. Hoe de toekomst gaat zijn, dat weet ik echt nog niet. Ik hoop dat ik snel rust kan vinden zodra de rechtszaak is afgerond. Misschien wil ik met onze golden doodle pup therapie aanbieden voor mensen.”
Dat klinkt als een mooi vooruitzicht.
“Knuffelen met een golden doodle kan voor veel verlichting zorgen, en daar ben ik het levende bewijs van. Daarnaast kan ik ‘m inzetten voor kindjes met angst voor honden. Onze pup is echt mijn maatje. Als ik ook nog eens anderen kan helpen, lijkt me dat geweldig. Gelukkig is daar steeds meer markt voor.”
