Wat je in je leven meemaakt, is allemaal van invloed op hoe je met geld omgaat. Dat geldt zeker voor mij. Ik groeide op in een ondernemersgezin en dat eindigde niet zo florissant.
Mijn ouders deden hun best om ons er zo min mogelijk van mee te laten krijgen. De geldproblemen. Toen we echt klein waren, ging het inderdaad langs ons heen. We speelden buiten, aten een boterham met jam en het leven was mooi. De geldproblemen gingen voorbij. God zij dank. Het bedrijf van mijn vader werd zelfs een succes. Misschien waren dat wat ze noemen de 7 vette jaren. Maar, je voelt ‘m aankomen, na die vette jaren kwamen weer magere jaren. De details zal ik je besparen. De conclusie was: mijn vader’s bedrijf ging failliet.
Dat woord ‘failliet’ had ik al vaker in huis voorbij horen komen. Het voelde altijd als iets wat boven ons hoofd hing, maar waar we nooit zouden belanden. Niet echt. Meer als een irreële angst. Want hey, mijn vader ging dat echt niet gebeuren. Nou, wel dus. Dingen blijven een ver-van-je-bed-show, tot het opeens gebeurt. Ook jou. Failliet gaan met je eigen bedrijf is niet altijd je eigen schuld. Het economische klimaat kan tegenzitten, een grote opdrachtgever gaat over de kop. Je bent van zoveel factoren afhankelijk, waar je echt niet allemaal invloed op hebt. Hoe dan ook: het was onomkeerbaar geworden.
Lees ook: ‘We betalen iedere maand 624 euro af aan onze schulden’
Hoeveel schuld er was? Wat voor regelingen er daarna zijn gesloten. Ik weet het allemaal niet precies. Ik wil het misschien ook niet weten. Ik weet wel dat mijn ouders er doorheen zaten. Niet veel later ging ook hun huwelijk op de fles. Het had vast iets met elkaar van doen. Mijn moeder kwam na een doktersbezoekje eens thuis en vertelde dat de huisarts de impact van een faillissement had vergeleken met het verliezen van een dierbare. Niet alleen viel het inkomen weg en waren er schulden. Ook vielen de kaders weg waarbinnen mijn ouders, en zeker mijn vader, al die jaren hadden geleefd.
Wat volgde was niet het leukste hoofdstuk uit het leven van mijn ouders. Uiteindelijk kwam het allemaal redelijk goed. Ze zijn niet rijk, maar wel gelukkig. Ik zelf ben nu 35 jaar oud. Ten tijde van het faillissement woonde ik net op mezelf. Ik heb niet alles van dichtbij meegekregen. De impact die het op mij heeft, merk ik tot op de dag van vandaag. Ik ben erdoor totaal anders naar geld gaan kijken. Het bijzondere is: ik ben zelf in navolging van mijn vader ook ondernemer geworden. Heel andere branche, heel ander werk. Maar wel met dezelfde financiële onzekerheden en risico’s. En nu natuurlijk PorteRenee.nl. Mijn interesse voor geld en de invloed die dat op je leven heeft. Dat komt natuurlijk ergens vandaan. Je hoeft geen psychologie gestudeerd te hebben om die twee lijntjes met elkaar te verbinden.
Ik geloof dat iedereen dingen in zijn of haar leven meemaakt die van invloed zijn op hoe je met geld omgaat. Zelfs als je geen ingrijpende zaken beleeft zoals ouders die niet genoeg geld hebben of failliet gaan, beïnvloedt je jeugd je geld-skills. Groei je op bij rijke ouders en ken je geldzorgen helemaal niet, dan is ook dat van invloed. Misschien ben je geneigd meer risico te nemen, wetend dat je financieel op iemand terug kunt vallen. Dat gevoel, van iemand redt mij wel, ken ik niet. Ik heb geen mensen om me heen met grote vermogens. Niemand die even een paar duizend euro in een nieuw bedrijfsidee stopt. Of die even mijn rekeningen betaalt wanneer ik dat niet kan.
Lees ook: ‘Waarom ik (en zij) mijn schulden voor geen goud had willen missen’
Daar hoef je geen medelijden mee te hebben. Ik zie dat inmiddels als iets positiefs. Weten dat jij het zelf zult moeten doen, met de middelen die je voor handen hebt, is misschien wel een cadeau. Het maakt je nuchter, krachtig en ambitieus. Tenminste, mij wel. Zo moedig ik iedereen aan om zijn of haar geldtrauma om te zetten in iets positiefs. Soms is dat makkelijk, soms is dat moeilijk. Denk eens na over wat je mee hebt gemaakt en de invloed dat dat heeft op hoe je met geldzaken omgaat. Mijn vader was gisteren, op zijn 67e verjaardag, bij ons op bezoek. We aten een taartje met zijn kleinkinderen erbij. Ik vertelde over hoe goed het gaat met mijn bedrijf en dat ik zo blij ben dat mensen mijn verhaal over geld graag lezen. Hij lachte en zei: ‘En dat met zo’n vader.’ Ik denk nu: ‘Misschien wel dankzij zo’n vader.’
